In februari 1976 overleed de Britse schilder en tekenaar Laurence Stephen Lowry. Bij ons is de kunstenaar wellicht niet zo bekend, maar in Groot-Brittannië is het werk van L. S. Lowry zeer geliefd. Geen andere schilder wist het geïndustrialiseerde leven van de normale Brit vast te leggen zoals Lowry dat deed. Hij groeide op in de rook van Manchester en interesseerde zich voor de hardwerkende Engelse fabrieksarbeider.
Een hechte band met zijn vader had Lowry niet, maar dit werd ruimschoots gecompenseerd door de complexe relatie die de kunstenaar onderhield met zijn veeleisende en uiterst kritische moeder. Ma Lowry zag helemaal niets in het geklieder van haar zoon en vond dat hij beter een normale, fatsoenlijke baan kon hebben. De schilder maakte zijn werken dan ook bij wijze van hobby op de zolder. In de laatste jaren van haar leven was Lowry's moeder bovendien bedlegerig en volkomen afhankelijk van Laurence, wat haar zo mogelijk nog dominanter maakte.
Mrs Lowry & Son is, zoals de titel al wel doet vermoeden, geen traditionele biografie. Hij laat niet de verschillende fases van het leven van de kunstenaar zien, maar richt zich volledig op de band met zijn moeder tot aan haar dood in 1939. Laurence maakt het eten voor haar klaar, wat regelmatig van kritiek wordt voorzien. Het beste compliment dat hij kon krijgen was als de soep precies goed was. De schilder leefde in anonimiteit en had zich volledig gestort op het verzorgen en vooral verduren van zijn moeder.
Met twee fascinerende acteurs in de voornaamste rollen zou filmmaker Adrian Noble goud in handen moeten hebben. Dat het samenspel tussen Vanessa Redgrave en Timothy Spall (wiens slankere fysiek nog steeds wennen is) voor verbaal vuurwerk en doorleefde emoties zorgen is nauwelijks een verrassing. Ze hebben te maken met een filmbewerking die schrijver Martyn Hesford maakte van zijn eigen toneelstuk. De toneelmatige opzet is duidelijk, zeker driekwart van de film speelt zich af in de slaapkamer van ma Lowry.
Toch wring ergens de schoen. Als het niet aan het spel van Spall en Redgrave ligt waaraan dan wel? Moeder Lowry is ronduit onhandelbaar in haar gedrag en eisen. Het heeft geleid tot een wat eenzijdig personage, waarbij niet duidelijk wordt waar haar instelling vandaan komt. Het roept dan ook de vraag op of de vrouw altijd zo is geweest of verbitterd is geraakt door gebeurtenissen in het verleden. Bovendien reduceert het Spall tot een aangever en is de actie en reactie tussen het tweetal weliswaar vurig, maar ook heel vaak hetzelfde.
Het is de makers te prijzen dat ze voor een andere aanpak hebben gekozen. Doordat het niet zozeer draait om het werk van de schilder, dat is gereduceerd tot bijzaak, zou het ook gemakkelijk over iemand anders kunnen zijn gegaan. Bovendien is de relatie tussen Laurence en zijn moeder niet tekenend voor het werk waarmee hij zo beroemd is geworden. Het enige dat er interessant aan is, is het feit dat moeder Lowry haar zoon klein hield en maar moeilijk liet geloven in zijn eigen kunnen.
De echte bevrijding kwam dan ook toen zij stierf. Maar anders dan in een anachronistische proloog waarin Lowry zijn eigen museum, dat jaren na zijn dood pas werd geopend, binnenloopt, is er voor dat werk heel weinig aandacht.
