Hoe vergaat het eigenlijk de achterblijvers in het thuisland van de jonge mannen die emigreren naar Europa voor een betere toekomst? Mati Diop onderzoekt deze vraag in haar indrukwekkende speelfilmdebuut. Een groep jonge Senegalese vrouwen ontdekt dat al hun geliefden besloten hebben om met een bootje de oversteek naar Europa te wagen. Voor de vrouwen die in Dakar achterblijven is dit een zware realiteit waar ze opeens mee om moeten leren gaan. Mati Diop creëert een prachtig modern sprookje waarin magie en sociaal realisme elkaar moeiteloos aanvullen.
Atlantique laat op verschillende vlakken zien hoe moeilijk het in Senegal voor een jonge vrouw kan zijn. Ada is smoorverliefd op Issa. Ada wordt echter uitgehuwelijkt aan de rijke Omar. Toch belemmert dit Ada niet om een affaire met Issa te hebben. Issa heeft ondertussen zijn eigen problemen. Hij werkt in de bouw, maar heeft samen met zijn collega's al drie maanden geen loon gekregen. Daarop besluiten Issa en zijn collega's naar Europa te vluchten voor een betere economische toekomst. Ada blijft hierdoor eenzaam achter terwijl ze gedwongen wordt om met Omar te trouwen. Als er tijdens de bruiloft brand wordt gesticht bij het huwelijksbed zien verschillende mensen Issa wegrennen. Dit roept bij Ada veel vragen op. Is Issa echt weer terug? Als hij terug is waarom zoekt hij dan geen contact? Een jonge rechercheur die de brandstichting onderzoekt probeert eveneens antwoord op dit soort vragen te krijgen.
Mati Diop brengt dit drama dat zich afspeelt in Dakar op een bijzonder poëtische wijze in beeld. De cinematografie is in elke scène van een ongekende schoonheid. Diop lijkt deels beïnvloed door de visuele taal van Claire Denis, maar heeft toch een geheel eigen stijl gevonden. Onder elk prachtig shot zit een zekere tragische noot. Dakar lijkt een soort koortsdroom vol schaduwen, commotie en neonlichten. Tegelijkertijd doemen steeds weer shots op van de oceaan. De Atlantische Oceaan die mogelijk de geliefden van alle vrouwen heeft opgeslokt. Er lijkt er geen moment voorbij te gaan zonder dat het geluid van de zee te horen is. Ada kan geen kant op in Dakar. Haar benarde situatie wordt steeds weer versterkt door de beklemmende beelden en het geluidslandschap.
Richting het einde wordt het sociaalrealisme van de film een soort magisch-realisme, wat de film naar een nog hoger niveau brengt. Het trauma van de vele jonge mannen die Afrika ontvluchten voor een betere economische toekomst wordt afgebeeld als een prachtig spiritueel en poëtisch soelaas. Atlantique is een bijzonder indrukwekkend speelfilmdebuut van Mati Diop. Eerder liet de Franse regisseuse al in een aantal korte films zien dat ze over een bijzonder talent beschikt, maar met Atlantique kan niemand er meer omheen: Diop is een van de grootste filmtalenten van Europa.
