In een tentje in de Amerikaanse wildernis woont de tienjarige Rag samen met haar beschermende vader. Vreemdelingen worden geschuwd. Onder de omstandigheden is zij sterk, vindingrijk en vroeg wijs geworden, maar nog steeds is er een drang om gewoon kind te zijn. En de vaderfiguur is beschadigd. Er doet zich een heuse trend voor van films die dicht op de huid zitten van een kleine groep mensen die afgezonderd van een maatschappij moeten zien te overleven. Light of My Life is die zoveelste, waardoor je gaat denken: moeten we al gaan spreken van een genre?
Casey Affleck speelt niet alleen een hoofdrol in dit postapocalyptische isolatiedrama, maar schreef ook het scenario en regisseerde de boel. Hij kreeg het idee al zo'n tien jaar geleden, dus ongeveer in de tijd dat The Road in filmtheaters speelde. De overeenkomsten vallen op. Er is een wereldwijde catastrofe geweest, de vaderfiguur neemt zijn kind op sleeptouw en aanvallers liggen op de loer. Dat hoeft niet te betekenen dat Affleck zijn idee daarvan gejat heeft, misschien juist dat hij zo kort daarna niet het trucje kon of wilde herhalen.
In Light of My Life roeide zo'n tien jaar geleden een virus het overgrote deel van de vrouwen uit. De wereld is een spookdorp: kinderen zijn schaars, en Rag is de enige vrouw die we in de film zien. Ze moet zich kleden en gedragen als een jongetje om onder de radar te blijven. Het valt meteen op hoe minimalistisch de vertelling is: we zien vooral kleinschalige locaties waar bebaarde oudere mannen rondwaren. Er is weinig hoop en vrouwen zijn een gerucht; die worden naar verluidt alleen op sommige plekken in zwaarbewaakte bunkers veilig gehouden.
Met alles wat er gaande is, is de kern van de film de zeer intieme vader-dochterrelatie van Rag en haar pa. Hoe hij haar onder de dekens een slecht geïmproviseerd verhaal vertelt, en zij zijn slechte verteltechniek ontleedt. Dat Rag in een aangetroffen huis de kleren van een overleden meisje aanpast en vaderlief daardoor gaat flippen. En hoe hij alles doet om haar te beschermen, maar langzaam maar zeker moet leren accepteren dat ze zelf het heft in handen kan, en moet, nemen.
En dat werkt uitstekend. De dialogen zijn met oprecht sentiment geschreven, door het acteerwerk van Affleck en Pniowsky voelt de connectie tussen de twee ontroerend en echt, en de dreiging waaraan ze geregeld worden blootgesteld is met veel kunde geregisseerd. Opbouw van spanning is meestal afhankelijk van welke informatie wel en niet gegeven wordt, vooral op visueel vlak. Met name de eindscène, waar het gevaar piekt, is voor de kijker een prachtig spel van wel weten en niet weten.
Tot die tijd zijn er een paar delen die wat doelloos voortkabbelen. Ze diepen de relatie tussen Rag en haar pa niet extra uit en houden de spanning op een heel laag pitje. Sowieso bevat Light of My Life vrij weinig wat niet al beter is gedaan door spirituele voorgangers The Road en Leave No Trace. Zelfs de eindes hebben opvallende overeenkomsten. De vraag is dan wel weer hoe erg dat is. Het gaat immers niet om de grootte van je idee, maar om wat je ermee doet. Light of My Life voelt wat dat betreft vers genoeg. Kom maar op met het volgende isolatiedrama met één ouder en één kind.
