Ook al is er geen vechtscheiding, uit elkaar gaan is moeilijk en ingewikkeld. Zo op het eerste oog lijkt dat vooral de boodschap van het Franse C'est ça l'Amour, waarin Mario moet leren om te gaan met het feit dat hij verlaten is. Hij en zijn twee dochters. Althans, tot nader order. Gelukkig heeft de film uiteindelijk meer te zeggen dan alleen dat het leven verder gaat. Want anders had je net zo goed naar een poster kunnen staren met een tot de helft gevuld glas, ondertiteld: 'Halfvol!'.
Hoe het voelt tijdens een scheiding, als een van de twee het niet heeft zien aankomen, is dat er keihard op de rem wordt getrapt van één leven. En dat is precies wat je ervaart, wanneer Mario met onderdrukte wanhoop in de nabijheid van zijn ex probeert te blijven. Zij is lichttechnicus, dus wat doet hij? Hij auditeert bij een toneelstuk in het theater waar zij werkt. Volledig buiten zijn comfortzone, maar hij moet wel. Daarbij spreekt hij haar voicemail in met boodschappen die passief-agressiever zijn dan hij zelf lijkt door te hebben.
Als hoofdpersoon is Mario nikserig op het vervelende af. Vooral in het begin valt het moeilijk om sympathie voor hem te krijgen. Wie wil nou niet van hem scheiden? Mario voelt extreem neutraal. Het blijkt vooral een opgave om de aandacht erbij te houden, terwijl hij vat probeert te krijgen op zijn leven. De grap is wel dat dit een vrij realistische weergave is van een vader die niet weet wat hij na een uiteengevallen huwelijk met zichzelf aanmoet. Inclusief die nikserigheid.
Op den duur glijdt die vlakheid wel van hem af. Mario wordt al interessanter wanneer hij duidelijk de verkeerde keuzes begint te maken. Acteur Bouli Landers krijgt uiteindelijk pas de kans om zijn acteervermogen te laten zien in een scène waarin zijn kruidenthee is aangelengd met MDMA, en in wat daaruit voortvloeit. Hij wordt daadwerkelijk lief en op zijn manier gepassioneerd. Dat is niet zozeer een transformatie als een herontdekking. Het is alsof een personage zijn eigen derde dimensie leert terugvinden, en daar hoeft hij zijn saaiheid niet eens voor af te schudden.
Het zijn tot die tijd vooral de scènes met meer focus op de twee tienerdochters en hun strubbelingen die het plot interessant maken. Hun levens denderen gewoon voort. De veertienjarige Frida haat het bij haar pa thuis en begint op school te experimenteren met rebellie, roken en haar lesbische gevoelens. Niki is ouder en ervarener - zelfs ervarener dan pa, zo lijkt het soms - en fladdert door het leven. Maar ze is ook streng naar zowel Frida als hun veelal afwezige moeder. Zonder de levendige charme van deze meiden, en Frida in het bijzonder, was C'est ça l'Amour een stuk zwaarder gevallen om naar te kijken.
Misschien is de regisseur simpelweg sterker in het direct neerzetten van vrouwelijke personages. Claire Burger doet voor het eerst in haar eentje een speelfilm, met een zelfgeschreven script en een ferme grip op de montage. Als drama zet ze niets ongekends neer, maar het voelt wel persoonlijk aan. Zij kent deze meiden als geen ander, en zelfs de moederfiguur, waarschijnlijk omdat ze echt in haar verlengde liggen.
De film begint en eindigt toch met één persoon: Mario. En hij is dan misschien een saaie lul, zelfs het einde van de film verandert daar weinig aan. Het is wel lekker om te zien dat een saaie lul zichzelf kan verrassen. Dat hij met de nodige moeite kan leren om zijn fantasie vorm te geven. C'est ça l'Amour is geen verplicht nummertje, maar wel een film die gezien mag worden.
