Voor het misdaaddrama Destroyer transformeerde de altijd sprankelende Nicole Kidman in een aan lagerwal geraakte 'dirty cop'. De actrice is bijna onherkenbaar, dankzij het uitmuntende werk van de make-upafdeling. Ze oogt als een crackjunk, die zojuist onder een brug vandaan is gekropen - bleke en gevlekte huid, ingevallen wangen en zwart omrande ogen. De uiterlijke transformatie van Kidman is verbluffend en roept herinneringen op aan Charlize Theron, die in Monster eveneens elke vorm van ijdelheid liet varen en zichzelf als een lelijke vrouw durfde te presenteren.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de performance van Nicole Kidman in Destroyer is een nieuw hoogtepunt in haar reeds lange acteercarrière. Nooit eerder zagen we de actrice zo bikkelhard en meedogenloos te werk gaan als in de film van Karyn Kusama. Kidman speelt FBI-agente Erin Bell, een getroebleerde vrouw die verknocht is geraakt aan de fles en een wankele relatie onderhoudt met haar tienerdochter. Wie op basis van deze summiere omschrijving concludeert dat het hoofdpersonage aan alle genreclichés voldoet, heeft gelijk, maar dat mag geen reden zijn om deze grimmige thriller over te slaan.
Destroyer onderscheidt zich namelijk op twee belangrijke punten van het gros van de misdaadthrillers die in de afgelopen jaren in de bioscoop verschenen. In de eerste plaats wordt dit soort hoofdrollen - getraumatiseerde/verslaafde rechercheur probeert ingewikkelde (moord)zaak op te lossen - meestal gespeeld door mannen en niet door vrouwen. Verfrissend om te zien dat het ook anders kan: Erin Bell is een complex personage met vele laagjes. Het vergt dan ook weinig fantasie om een voorstelling te maken van hoe deze vrouwelijke rouwdouwer zich zou handhaven naast detective Rust in het True Detective-universum. Bovendien is het fijn om Nicole Kidman eens in de weer te zien met semiautomatische vuurwapens in plaats van korsetten.
Op de tweede plaats heeft Destroyer een vrij unieke focus: niet het oplossen van een zwaar misdrijf, maar het vinden van een psychologisch kantelpunt in het verleden van het hoofdpersonage vormt het uitgangspunt voor de makers. Zoals de filmtitel doet vermoeden, is Destroyer in hoofdzaak een zoektocht naar de wortels van een verwoestende kracht, die aanzet tot zelfhaat en het vernietigen van sociaal contact met dierbaren. Het laat zich raden dat de oorzaak van alle ellende niet zozeer buiten het personage om gezocht moet worden, maar juist diep in haar gevoelsleven.
Regisseuse Karyn Kusama laat haar film constant heen en weer pendelen tussen twee tijdlijnen, die allengs dichter bij elkaar komen. Ongeoefende kijkers zullen de complexe verhaalstructuur naar alle waarschijnlijkheid afschrijven als een rommelboeltje, maar wie een beetje zijn best doet om de opzet te begrijpen, ziet hoe briljant Destroyer in elkaar steekt. Met elke verstrijkende minuut graaft Kusama dieper in het brein van haar protagonist, die in een hartverscheurende scène met haar dochter aangeeft dat de stoppen in haar hoofd zijn doorgeslagen.
Over de gehele linie is Destroyer heel sterk geschreven, geacteerd en geregisseerd. Vanaf de eerste minuut grijpt Kusama de kijker stevig bij de kladden en sleept hem dwars door de vuile buitenwijken en uithoeken van Los Angeles. De regisseuse verdient alle lof voor het feit dat ze nergens voor een gemakkelijke uitweg kiest, maar haar film juist lange tijd laat broeien tot de situatie onhoudbaar dreigt te worden. De spanning komt grotendeels voort uit het gegeven dat geweldsuitbarstingen telkens worden uitgesteld. Niet het overhalen van een trekker creëert sensatie, maar de aanloop ernaartoe.
Wat dat betreft krijgt Silas, de leider van een criminele bende en het meesterbrein achter talloze bankovervallen, een typische schurkenintroductie. De terugkeer van deze opperboef veroorzaakt nogal wat opschudding in de onderwereld, maar het zou zonde zijn om te verklappen hoe de vork precies in de steel zit. Zonder voorkennis de bioscoopzaal in wandelen is het beste.
