Gary Hart, voormalig Amerikaans senator, presidentskandidaat en heel kort de favoriet in de verkiezingen van 1988, zou een interessant filmpersonage kunnen zijn. Helaas is hij dat niet in Jason Reitmans The Front Runner, dat draait om die korte periode waarin Hart de grootste kans maakte om de voorverkiezingen van de Democratische Partij te winnen. The Front Runner voelt als de zoveelste recente film over een (Amerikaanse) mannelijke politicus die door een schandaal ten val wordt gebracht. Echt interessante films levert dat meestal niet op, terwijl de huidige president van de Verenigde Staten schandaal na schandaal overleeft.
Gary Hart wordt als een soort tegenpool van figuren als Trump gepresenteerd in The Front Runner. Iemand die complexe politieke problemen helder en simpel kan uitleggen, zonder ze te reduceren tot slogans. Iemand die vanuit een licht links gedachtegoed met klare, eerlijke taal een verdeeld Amerika zou kunnen verenigen. Iemand die een verstandige koers voor het land zou kunnen uitstippelen. Kortom, Amerika's hoop in bange dagen. Nadat hij in 1984 al bijna de nominatie voor de presidentskandidaat van de Democratische Partij verzilvert, lijkt hij in 1988 de gedoodverfde kandidaat, totdat een schandaal zijn campagne opbreekt. Veel verder dan deze vage schets komen Jason Reitman en scriptschrijvers Jay Carson en Matt Bai (op wiens boek de film is gebaseerd) echter niet.
Want na dit alles aan te stippen, richten de heren hun pijlen op de bron van het schandaal dat Hart ten val zou brengen: het mediacircus dat volgt op de vermeende affaire met een blonde jonge dame. In The Front Runner wordt dit gepresenteerd als een keerpunt in de Amerikaanse politieke geschiedenis: het moment waarop de media, inclusief gerenommeerde kranten en bladen, zich meer op de persoon en mogelijke persoonlijke schandalen ging richten dan op de politieke inhoud. Dat de Amerikaanse verkiezingen daardoor nooit meer hetzelfde zouden zijn, had dé tragedie van de film moeten zijn, maar het komt nooit echt overtuigend uit de verf.
Daaraan debet is de kleurloze Hart zelf, die al dan niet een zeer korte affaire met journaliste Donna Rice had. In het echt blijven beide partijen nog altijd ontkennen dat er ooit iets tussen hen is gebeurd; overtuigend bewijs van hun affaire is nooit geleverd. Maar in de film wordt gesuggereerd dat er toch wel degelijk wat is voorgevallen toen zij hem thuis bezocht. Dat bezoek werd vastgelegd door journalisten van de Miami Herald, die een weekend lang in een auto voor Harts deur zitten als reactie op diens uitdagende uitnodiging om "hem te volgen" omdat zijn privéleven maar saai zou zijn.
Hart is steeds sterker van mening dat de pers en het volk niks met zijn privéleven te maken hebben, maar verder maakt hij nauwelijks persoonlijke ontwikkeling door. Reitman en co. lijken het met hem eens te zijn dat de sensatiebeluste media zijn doorgeslagen en het hem onmogelijk maken om serieus politiek campagne te voeren. Maar door tegelijk expliciet te maken dat Hart een relatie met Rice had, wil men ook de vraag oproepen of Hart daar misschien ook zelf schuldig aan is. Afgaande op The Front Runner blijft vooral de vraag "had hij niet gewoon van haar af kunnen blijven" hangen, in plaats van het mediavraagstuk.
In de marge komt The Front Runner hier en daar een beetje tot leven middels kleine verhaallijntjes rondom bijfiguren. Het dilemma van de jonge journalist van de Washington Post, die tegen zijn wil door zijn redacteuren wordt gedwongen de sensatie op te zoeken om de concurrentie voor te zijn, krijgt slechts enkele scènes aandacht, maar is boeiender dan Harts aandeel. In één korte scène legt een vrouwelijke collega uit waarom het belangrijk is om te beoordelen of een kandidaat zijn macht en charisma niet misbruikt om jonge vrouwen in bed te krijgen. Ook haar perspectief is interessanter dan dat van Hart. Ten slotte is er de campagnemedewerkster die de ondankbare taak krijgt om Donna Rice te ondervragen, om haar eventueel zwart te maken mocht ze zeggen dat ze een affaire met de presidentskandidaat had. Over al deze mensen was een veel interessantere film te maken.
