Niet iedereen zal James Cameron een briljant regisseur of verhalenverteller vinden, maar het staat als een paal boven water dat hij een visueel revolutionair is. Geen enkele moderne filmmaker heeft zo veel tijd, geld en moeite gestopt in nieuwe technieken. Of het nu onderwatercamera's of motion capture betreft: Cameron is een meester in het bedenken van manieren om zijn publiek visueel te overdonderen.
De technieken die de Canadees ontwikkelde voor zijn veelgeprezen Avatar komen in nog verfijndere vorm terug in de mangaverfilming Alita: Battle Angel. We zijn immers alweer tien jaar verder. De techniek is nog niet feilloos, zo blijkt vooral uit de moeilijk digitaal te vatten menselijke huid. Waar Cameron er in Avatar nog mee wegkwam omdat hij voornamelijk blauwe personages introduceerde is het dit keer wat lastiger om de vele lichtschakeringen, oneffenheden, bloedvaatjes en minuscule haartjes geloofwaardig uit de computer te toveren.
Het excuus van de makers van Alita kan dit keer nog zijn dat de hoofd- en titelpersoon niet honderd procent menselijk is, maar deels organisch en deels machine; een cyborg dus. Alita wordt gespeeld door actrice Rosa Salazar wier complete spel werd vastgelegd met motion capture. Wat betreft de enorme ogen van het personage is dat nog te snappen, maar waarom haar complete gezicht en lijf in een pak met stipjes moest worden gehesen blijft onduidelijk.
Je zou haast vergeten dat Alita, dat speelt in een dystopische wereld en draait om de weg die de eenmaal opgelapte Alita moet vinden in het leven, een regieproject is van Robert Rodriguez. In vijfentwintighonderdzoveel is er nog maar één van de befaamde zwevende steden over. Op de grond is het een ouwe rotzooi. Ingenieur Dyson Ido vindt de restanten van de cyborg in het afval dat de zwevende stad heeft gedumpt. Hij knapt haar op en er ontwaakt een dapper meisje dat nog maar weinig weet van de strijd die ze in de luchtstad leverde.
Als Alita met haar redder omhoog kijkt naar die glimmende zwevende stad vraagt ze of het magie is die het in de lucht houdt. "Nee," antwoordt Ido, "het is techniek". En daarmee brengt Rodriguez het voornaamste kritiekpunt van zijn mangaverfilming aan het licht. Het is razendknap gemaakt en brengt ons een wonderbaarlijke wereld vol verbazing en vernuft, maar de magie van de emotie en ontroering is er flink bij ingeschoten.
Dit wordt helemaal duidelijk als na de kennismaking met de cyborg de actie en het voornaamste plot worden ingezet. De ex-vrouw van Ido, die nog steeds treurt om de dood van hun echte dochter (die eveneens luisterde naar de naam Alita), is een keiharde vrouw geworden die samen met ene Vector de boel op de grond probeert te bestieren. Hun missie is wat obscuur en onduidelijk, maar het komt erop neer dat Alita (de cyborg) ontdekt dat ze ongekende krachten heeft, snel is en met gemak de grootst mogelijke halfmenselijke robot een kopje kleiner maakt.
Ze ontdekt dit tijdens een potje sport dat het midden houdt tussen American Footbal en Quidditch en waarbij elk middel geoorloofd is, hoe smerig ook. Uit deze sport haalt Rodriguez veel sensatie en actie en een beetje verhaal. Het moet gezegd dat deze scènes een lust voor het oog zijn, maar tegelijkertijd verdrukken ze ook de zoektocht naar Alita's ware zelf. Enige spanning wordt nog opgetuigd doordat Ido een geheime agenda lijkt te hebben, maar ook deze kwestie wordt vrij snel beslecht.
Alita: Battle Angel doet nog het meest aan als een goedgemaakte maar net iets te lange animatiefilm. In technologisch opzicht overtuigt het vrijwel altijd, al blijft de digitale aanblik van Alita zelf onwennig en twijfelachtig. Wie uit is op een avondje genieten van mooie actie en beelden in een bios is bij Rodriguez aan het juiste adres. Toch blijft je het gevoel bekruipen dat er meer in had gezeten, vooral op het intermenselijke en intercyborgelijke vlak.
Alles wijst erop dat dit niet het laatste is wat we van Alita hebben gezien. Al is het maar omdat een bekend acteur in het afsluitende shot zijn entree maakt. Het is de makers aan te raden om bij een vervolg meer te letten op de balans tussen lichaam en geest, en tussen actie en emotie.
