Roadmovies draaien vaak niet om de tocht zelf of het doel van de reis, maar om wat er tijdens het traject gebeurt. Personages leren zichzelf kennen, komen tot nieuwe inzichten en worden gevormd door bijzondere ontmoetingen en gesprekken. De roadmovie kan vele vormen aannemen, maar heeft als kenmerk dat de reis het middel is tot karakterontwikkeling. Het Franse Continuer had wat titel betreft niet beter op de thematiek kunnen aansluiten.
Bijzonder is dat het bij deze boekverfilming van Joachim Lafosse draait om de relatie tussen moeder en zoon. Dat is al een stuk zeldzamer. Samen zijn ze op doortocht in Kirgizië. Moeder Sybille, zelf van Russische afkomst dus de lokale taal machtig, heeft haar zoon Samuel overgehaald om mee op paardenexpeditie te gaan. Deze laatste zit met zichzelf in de knoop en schopt tegen alles en iedereen aan.
De twee hebben dan ook nog wel met wat te bespreken. Sybille, zo wordt gaandeweg duidelijk, heeft Samuels vader verlaten voor een andere man. Op school brengt de jongen zichzelf en anderen voortdurend in de problemen. Moeder en zoon zijn vergeten hoe ze met elkaar moeten communiceren. Het driftige, opvliegende karakter van de jongen helpt ook niet bepaald in de gesprekken die zijn moeder met hem wil voeren.
Maar LaFosse is schaars met zijn dialogen en conflictscènes. Het is een kwestie van alles of niets. De ene keer springen moeder en zoon gemoedelijk doch zwijgzaam met elkaar om, de volgende keer hebben ze knallende ruzie met elkaar. Hierbij is het gedrag van Samuel grillig en onvoorspelbaar. Zo gaat hij compleet uit zijn plaat als hij met zijn moeder bij een gezin blijft slapen en de moderne gemakken ver te zoeken zijn. Wat de jongen nou steeds zo dwarszit, blijft voor de toeschouwer in het ongewisse.
Het onpeilbare karakter van Samuel brengt de nodige spanning met zich mee, maar niet altijd van het goede soort. Het is een lichtontvlambaar type dat bij het minste of geringste in woede uitbarst. Er zit weinig lijn in, wat tevens geldt voor de band die Samuel en Sybille tegen wil en dank proberen op te bouwen. Het resultaat kent te weinig lijn en een lastig te peilen opbouw.
Maar ook Samuels moeder vertoont merkwaardig gedrag, bijvoorbeeld wanneer ze zich helemaal laat gaan op een feestje onder toeziend oog van haar zoon. Hieruit blijkt maar weer dat Lafosse (of het bronmateriaal) de emoties ook laat ontstaan uit omgevingsfactoren en omstandigheden en veel minder uit de onderlinge interacties.
De filmmaker buit dit zelfs uit door bijvoorbeeld zijn personages met paard en al in drijfzand te doen belanden. Ondanks de rommelige, soms zelfs ongeloofwaardige opbouw, biedt Continuer prachtige plaatjes van een enorm desolaat leeg landschap tijdens verschillende seizoenen.
