Heel bekend is de Texaanse songwriter Blaze Foley niet. Hij had veel beroemder kunnen en misschien wel moeten zijn. Hij was een tijdgenoot van onder meer countrylegende Willie Nelson en een door problemen geteisterd man. Het maakt zijn leven de moeite waard om naar te kijken. Precies wat regisseur Ethan Hawke voor ogen moet hebben gehad.
Het is bepaald niet de makkelijkste film geworden. Blaze verweeft drie periodes uit het leven van Foley met elkaar. Het ene moment kijk je naar zaken uit het verleden, dan spring je ineens naar de toekomst en ziet je de nasleep en de impact van zijn dood op zijn vrienden. Ondanks dat de boel door elkaar loopt, weet Ethan Hawke de boel heel nauwkeurig in het gareel te houden zodat je geen enkel moment echt in de war raakt.
Hawke bekijkt bovenal twee verhalen: de relatie van Blaze met Sybil Rosen (en haar inzet om hem aan een succesvolle carrière te helpen) en de laatste nacht van Blaze. Hij werd namelijk op een noodlottige avond doodgeschoten toen hij een vriend wilde helpen. Een gruwelijk ongeluk dat nooit plaats had mogen vinden, maar centraal staat in de film en vrijwel continu terugkomt door de derde lijn die Hawke volgt. Die centreert zich helemaal rond Townes van Zandt die een jaar of vijf na de dood van Blaze in een radioprogramma terugkijkt op zijn leven.
Opvallend aan Blaze is de subtiliteit waarmee alles verteld wordt. Er gaan behoorlijk sterke verhalen rond over Blaze en ook over wat er na zijn dood gebeurde. Zo zouden Townes van Zandt en een paar anderen de kist van Blaze opgegraven hebben om een bonnetje uit diens jaszak te halen. Of het echt gebeurd is, is onduidelijk, maar het verhaal gaat al lang rond. Dat Hawke er een hard hoofd in heeft, blijkt wel uit de manier waarop hij zorgvuldig laat zien dat Townes wel van sterke verhalen houdt. Zo vertelt hij op levendige wijze over het laatste optreden van Blaze, waarbij hij aanwezig zegt te zijn geweest. Maar in de film wordt duidelijk dat Townes er helemaal niet bij was. Sterke verhalen alom dus, en dat is ook een talent van Blaze zelf, die gedurende de film meerdere grote verhalen ophangt.
De film zit uiteindelijk vol met grote en kleinere verhalen, momenten uit het leven van Blaze en kleine zaken die zijn karakter mooi opzetten. Vroeg in de film leren we de gevoelige kant van Blaze al kennen, als hij zich samen met Sybil onder een trap verstopt. Dat soort scènes zijn behoorlijk intiem opgenomen. De camera beweegt een beetje, staat nooit stil en vaak dicht bij de personages, waardoor je het gevoel hebt zelf aanwezig te zijn. Qua compositie zijn het mooie shots.
Ethan Hawke wist voor de rol van Blaze een uiterst goede acteur te vinden: zanger Ben Dickey, die hiermee zijn acteerdebuut maakt. Geen enkel moment krijg je de indruk dat Dickey nooit eerder in een film speelde. Duidelijk is dat hij het in zich heeft om dit soort films te dragen. Zijn manier van doen houdt ook de wat tragere momenten overeind, al kan de irritatie toeslaan als Blaze tegen het einde in de zoveelste filosofische beslommering vervalt. Gelukkig neemt het niet de overhand en blijft de film fijn om naar te kijken. Je krijgt in ieder geval een duidelijk beeld van wie de beste man was en wat hij betekend heeft voor de muziek.
