Documentairemaakster Heddy Honigmann heeft een bijzondere blik op de wereld. Tweemaal won ze al een Gouden Kalf voor de beste documentaire met haar opvallende visie, voor de films Crazy (1999) en Forever (2006). In 2013 kreeg ze zeer terecht de Living Legend Award op het IDFA - een prijs die tot dan toe slechts eenmaal eerder was uitgereikt. In haar nieuwste film kijkt ze naar hulphonden en de band die hun baasjes met ze hebben.
Tijdens IDFA was de documentaire Buddy al te zien en werd daar met veel lof ontvangen. Waarom? Vanwege de bijzondere manier waarmee Honigmann de band tussen mens en hond blootlegt. Dat doet ze door met zes mensen die elk een hulphond hebben in gesprek te gaan.
Bij een hulphond denk je waarschijnlijk in eerste instantie aan een blindengeleidehond. Honigmann laat zien dat hulphonden veel breder inzetbaar zijn. Zo is er Trevor Veira, een militair die in Afghanistan gruwelijke dingen meemaakte. Hij was van dichtbij getuige van een bomexplosie en mocht van zijn commandant niet ingrijpen bij de moordpartijen die in een dorp plaatsvonden. Het gevolg is dat Trevor aan PTSS lijdt. Op bijzonder open wijze vertelt hij over hoe hij zich voelt. Trevor vreest er bijvoorbeeld voor dat als hij op het gras in het park loopt, er onder de bladeren een bom kan liggen. Zijn hond Mister zorgt ervoor dat hij goed kan functioneren. Zit hij bijvoorbeeld op een bankje in het park, dan houdt de hond zijn rug in de gaten.
Een ander verhaal betreft de jonge Zeb - een autistische jongen met een oogafwijking die op school genegeerd wordt door andere kinderen. Hond Utah helpt hem te leven en troost hem. Ook bijzonder is het relaas van Edith, die al heel lang blind is en elk decennium wel een nieuwe hond kreeg. Het is een opvallend mooi verhaal, vooral door de manier waarop ze vertelt over de vorige honden die ze heeft gehad.
Aangevuld met de andere verhalen van Annabel, Erna en Hans, laat Honigmann zien hoeveel een hond voor mensen kan betekenen. Het zijn heel persoonlijke verhalen die op innemende wijze verteld worden. Geen enkel moment wordt het smakeloos. Zo is het gesprek met Trevor opvallend innemend en rustig gevoerd en ervaar je geen enkel moment druk op hem om zijn nare verhaal uit de doeken te doen. Uiteindelijk maakt de documentaire ook voor mensen die niet van honden duidelijk wat hoe intens de band tussen mens en dier kan zijn.
