Le Roman de Jim is eigenlijk het verhaal van diens vader Aymeric, een zachtaardige man van twaalf ambachten, dertien ongelukken. Aymeric probeert het in zijn jongere jaren even als inbreker, maar belandt al snel achter de tralies. Omdat zijn relatie uitgaat, komt zijn zus hem na anderhalf jaar brommen in een geleende auto ophalen bij de gevangenispoort. "Niet echt een Al Pacino-film" zegt Aymeric in de voice-over. Nee, zijn leven is niet dat van een filmster, maar het kent zeker de nodige dramatiek, vooral waar het zijn zoon Jim betreft.
Jim is niet het biologische kind van Aymeric, maar ze vormen al sinds zijn geboorte samen een gezin met moeder Florence. Gedrieën beleven ze gelukkige jaren in een huis op een heuvel in de Jura en de natuur om hen heen. Maar de tijd brengt, zoals in elk leven, slijtage en obstakels. Aymeric treedt ze allemaal met zachtaardigheid tegemoet. Ook bij de grootste tegenslagen schopt hij geen stennis. Hij laat wel van zich horen, maar is ook de eerste die toegeeft en probeert zo goed mogelijk om te gaan met een nieuwe situatie. Aymerics handelswijze getuigt van zijn eigen zoektocht naar identiteit, die naarmate de film vordert een steeds duidelijker omlijning krijgt, maar net als in de echte wereld vaak door twijfel en spijt omgeven wordt.
Le Roman de Jim is een kroniek van de relaties van een gewone man die soms net niet genoeg op zijn strepen staat. Het is een gevoelig verhaal dat door het hoofdpersonage zelf op de gevoelige plaat wordt vastgelegd. Aymeric maakt met een analoge camera foto's van de belangrijke mensen in zijn leven: van zijn eerste liefje tot aan de partner met wie hij in de huidige tijd leeft, en natuurlijk van Jim. Duizenden klikjes van het fototoestel, dus alles afdrukken is te duur. De film toont ons af en toe een negatief. Het zijn onbewerkte beelden van een incompleet leven.
Dat wil niet zeggen dat Le Roman de Jim constant zwaar op de hand is. Er zijn ook veel mooie momenten en fijne ontmoetingen. Van een schitterend uitzicht in de omgeving van Aymerics woning tot een schooljuf die zich helemaal kan verliezen op de dansvloer. Het zijn alledaagse dingen die deze film bijzonder maakt. Dat oog voor het kleine en intieme zit bijvoorbeeld ook in de scènes dat we Aymeric aan het werk zien. Hij sorteert dozen of legt met een tang een muffin in de vitrine. Allemaal op zijn eigen zachtaardige manier.
In Karim Leklou heeft Le Roman de Jim de perfecte hoofdrolspeler. De gevoeligheid en vriendelijke inborst van Aymeric komen tot uiting in de houding, handelingen en woorden van Leklou, maar vooral in diens sprekende ogen. De acteur speelt niet de karikatuur van het gewillige slachtoffer, maar toont ons een man die we kunnen volgen in zijn beweegredenen en af en toe een beter zetje van het lot toewensen. Aymerics relatie met de vrijgevochten, 'onbeschaamde' Florence - prachtig gespeeld door de hoogzwangere Sara Giraudeau - staat bol van de nuance in blik en gebaar. Ook zijn er sterke bijrollen van Sara Giraudeau als de schooljuf en van Michael Pilarczyk/Wim Kieft-lookalike Bertrand Belin.
Het regisseursduo Arnaud en Jean-Marie Larrieu (broers) levert met Le Roman de Jim een film af die even bedachtzaam en zachtaardig is als zijn protagonist. Jims roman is een verhaal over liefde, vaderschap en zelfontwikkeling, dat de kijker lang bij zal blijven. Al Pacino wordt niet gemist.
