Is het nou een riskant of een slim idee om slasherhorror te situeren in een horrorpretpark? Zelfs als je de allerbelabberdste uitwerking ervan in Hell Fest terzijde schuift, lijkt deze kwestie lijkt maar moeilijk te kunnen worden beslecht. Spookhuizen, doolhoven en gemaskerde idioten duiken in zo'n beetje elk shot op. Wat is nep en hoort bij het entertainment en wanneer wordt het bittere ernst?
Zoals het genre nu eenmaal gewetenloos en hersenloos verlangt mogen zes jongen mensen dienstdoen als potentieel slachtvee. De jongeren lijken succesvol en geslaagd, zijn onderling volstrekt inwisselbaar en steken elkaar voortdurend de loef af in het maken van gevatte opmerkingen en het uitvoeren van coole gebaren en moves.
Het draait allemaal om studiebol Natalie die door haar beste vriendin en voormalig kamergenoot Brooke wordt gekoppeld aan de gewilde Gavin. Samen met Brookes nieuwe huisgenoot Taylor (type opgewonden standje, gespeeld door Bex Taylor-Kraus die erg trouw is aan het genre) en Brookes vriendje Quin (type mooiboy) gaan ze naar Hell Fest, een festival rondom Halloween voor griezelfans. Daar ontmoeten ze Taylors vriendje Asher (type meer borstspieren dan persoonlijkheid) met als doel een leuke avond te hebben.
Het is helemaal geen ramp als een slasherfilm plichtmatig alle clichés afwerkt en nietszeggende personages laat bibberen en zweten van angst. Als het dan maar lekker bloederig en over de top is. Hier valt om de tien minuten een slachtoffer door toedoen van een gestoorde gek met een masker op. Dit keer lijkt de gek op de loonlijst van het pretpark te staan, dus elke beveiliger of agent die de opgejaagde vriendengroep aanklampt verkondigt dat dit er nou eenmaal bij hoort.
Als alles potentieel eng en spannend zou moeten zijn dan valt het effect ervan juist helemaal weg. In plaats van met dit gegeven te spelen, slaat regisseur Gregory Plotkin je er voortdurend mee om de oren. Alsof dit nog niet rampzalig genoeg is blijkt de filmmaker een dummy in het aankondigen van schrikmomenten. Het werk niet echt als je al een hand of schoen van de gestoorde gek in beeld ziet voordat hij toeslaat.
Zelfs de sterfscènes ontberen elke vorm van spanning en daarvoor zijn het er ook simpelweg te weinig. Het was beter geweest als Hell Fest een festijn was geworden waar het bloed rijkelijker had gevloeid dan de drank. Als opvulsel laten Plotkin en zijn overdreven grote leger schrijvers Natalie eerst voor gek staan omdat niemand haar gelooft en vervolgens in alle hoeken en gaten zoeken naar een verdwenen lid van de groep.
Dit is creatieve armoe ten top, met vervelende personages die veel te langzaam worden afgeslacht en slecht getimede spanning. Een ware hel dus, maar niet in de goede betekenis van het woord. Dit is horror light.
