De boeken van schrijver Ian McEwan vinden niet alleen gretig aftrek als leesvoer, maar vormen tevens een dankbaar onderwerp voor verfilmingen. Zo schreef de Britse auteur bekende titels als The Cement Garden, Enduring Love, On Chesil Beach en misschien wel zijn bekendste werk Atonement. Door de sterke karakterbeschrijvingen, onderlinge interacties en heftige gebeurtenissen die een grote emotionele impact hebben, vormt zijn oeuvre prachtig materiaal voor acteurs die graag diep graven.
Geen wonder dus dat niemand minder dan Emma Thompson zich geroepen voelde om de hoofdrol in de filmbewerking van McEwans voorlaatste roman The Children Act op zich te nemen. Thompson speelt kinderrechter Fiona Maye, die naast met haar man Jack vooral getrouwd is met haar werk. De zaken waarover Fiona zich buigt liegen er dan ook niet om. Zo moet ze de moeilijke beslissing nemen een Siamese tweeling te scheiden, waarbij één kind zal overlijden. Door haar instelling als workaholic is Fiona altijd kinderloos gebleven, maar is ook de intimiteit in haar relatie ver te zoeken.
Jack trekt het niet meer en besluit het huis te verlaten, na aanvankelijk nog het voorstel te hebben gedaan om maar gewoon een affaire te beginnen. Juist wanneer haar privéleven overhoopligt wordt Fiona geconfronteerd met een nieuwe zaak. Adam, een jongen van zeventien met leukemie weigert zichzelf uit geloofsovertuiging te laten behandelen. De jongen is bijna meerderjarig en zijn ouders, die net als hun zoon Jehova's getuigen zijn, willen de wil van god respecteren met de dood tot gevolg. De vraag is echter of bij een minderjarig kind de arts mag beslissen. Fiona besluit verhaal bij de jongen zelf te halen en er ontstaat een bijzondere relatie tussen rechter en patiënt.
De titel The Children Act is op meerdere manieren op te vatten, wat wellicht symbool staat voor de keuzes die Fiona voortdurend moet maken. Zoals het leven betaamt dienen de problemen zich altijd tezamen aan. Uitgerekend wanneer haar huwelijk onder hoogspanning staat, wordt de rechter geconfronteerd met één van de grootste dilemma's uit haar juridische carrière.
McEwan schreef zelf het scenario, wat hij wel vaker deed bij zijn boekverfilmingen. De schrijver weet als geen ander wat er omgaat in zijn personages en hoe vaak kleine gebeurtenissen of uitlatingen immense gevolgen kunnen hebben die de rest van hun levens zullen dicteren. Maar er zijn momenten in zijn verhaal die te expliciet worden uitgewerkt en waarbij personages te direct in hun ziel laten kijken. Ook bij dit drama is dat het geval, waardoor de verbeelding nauwelijks aan het werk wordt gezet. Enig mysterie in karaktereigenschappen wekt nu eenmaal de nieuwsgierigheid en versterkt de emotionele betrokkenheid.
Ook al verloopt The Children Act behoorlijk schematisch, het acteerwerk van Thompson doet dat gauw vergeten. Vooral in het samenspel met filmeega Stanley Tucci en de doodzieke Adam wordt duidelijk dat er achter de rechtschapen rechter ook een mens schuilgaat. In de rechtszaal is ze veelal direct en fair, maar ze heeft duidelijk meer moeite met situaties waarbij gevoel voor rechtvaardigheid, de menselijke maat en de vastomlijnde regels van de wet door elkaar gaan lopen.
Deze McEwan-verfilming hangt van degelijkheid aan elkaar, getuige ook de keuze voor regisseur Richard Eyre. Het resultaat was nog net een tikkeltje geslaagder geweest wanneer Fiona wat menselijker en onsympathiekere trekjes had gehad. Er zijn wel kleine momenten waarin ze mensen afsnauwt en humeurig is, maar ze lijkt voortdurend de controle te willen bewaken. Het duurt lang voor ze breekt en juist op deze kwetsbare momenten wint The Children Act aan gevoel. Het zijn spijtig genoeg sporadische momenten in deze vakkundige opgetrokken en uitgevoerde boekverfilming.
