In 2009 zond de Amerikaan Eric Knudsen onder het pseudoniem Victor Surge zijn horrorcreatie 'Slender Man' in voor een photoshopcompetitie. Al snel ging zijn inzending viraal en groeide de griezelige boeman uit tot een waar internetfenomeen. Het horrorgenre lijkt op dit moment een van de meest interessante investeringen in Hollywood, dus het is ook niet heel vreemd dat men wel knaken zag in een film rondom dit figuur. Is dat heel origineel en creatief? Nee, maar het gaat natuurlijk om de uiteindelijke uitwerking. Regisseur Sylvain White mocht de internet-meme tot leven brengen op het witte doek en bewijst dat het maken van een goede horrorfilm nog een hele kunst is.
Slender Man, wie kent dit bovennatuurlijke internetpersonage niet? Voor sommigen is hij misschien nog bekender en iconischer dan It of Freddy Krueger. Onschuldige folklore, zo dacht ook de vriendinnengroep die in Slender Man centraal staat. De gezichtsloze bullebak verschijnt volgens de verhalen na het bekijken van een filmpje en het uitvoeren van een suf ritueel. Wat kan er misgaan? Schijnbaar een hoop, want geen enkel kind is veilig in zijn buurt. Hij is net een virus op je harde schijf, kruipt in je hoofd en maakt je langzaam gek of dood. Al snel raakt een van de meiden dan ook vermist. Daarop krijgen de overgebleven tieners het vermoeden dat zij misschien weleens de nieuwe slachtoffers van Slender Man zouden kunnen zijn (spoiler-alert: dat zijn ze ook).
Laten we maar direct vaststellen dat Slender Man niet de boeken in zal gaan als hoogtepunt uit de moderne horrorgeschiedenis. Een heel verhaal baseren op iets wat niet meer is dan een internetsensatie en het daarbij bedenken van interessante filmpersonages, waar je als kijker nog enige connectie mee kunt hebben of medelijden voor kunt voelen, blijkt voor White nog knap lastig. Dit komt vooral door de compleet irrationele beslissingen die de tienermeisjes steeds maken, zoals je wel vaker in dit soort films ziet. Zeker een scène in een donker bos waarin een van de dames ondanks de duidelijke waarschuwingen vooraf, toch haar blinddoek afdoet, is daar kenmerkend voor. Een moment van conflict tussen de meiden is ook maar slap uitgewerkt. Zonde, want de opgetrommelde actrices doen het best aardig.
Gelukkig komt de omineuze sfeer die White heeft willen neerzetten beter uit de verf. De duistere cinematografie doet wat zij moet doen en zorgt zo nu en dan voor een angstaanjagend gevoel. De simpele jumpscares waar Slender Man verder haast volledig op leunt, zijn redelijk effectief door de prijzenswaardige geluidseffecten. White weet je als kijker dan ook best een aantal keer te laten schrikken, maar heel eng is zijn film ook weer niet. Een terugkerend element waarin Slender Man zijn prooien met een video-oproep de stuipen op het lijf jaagt, is leuk bedacht en uitgevoerd. Tegelijkertijd is dat een signaal dat deze verfilming misschien meer potentie had dan nu wordt getoond, maar dan had White wel met een strakker en beter verhaal op de proppen moeten komen. Online is er immers genoeg inspiratie te vinden.
Slender Man is op internet inmiddels al het slachtoffer geworden van een overdreven kritisch vuurpeloton. Desondanks kan het kijken van Slender Man, in tegenstelling tot het onheilspellende filmpje waarmee je hem kunt oproepen, heus geen kwaad. Slender Man is namelijk de definitie van 'redelijk vermakelijke clichéhorror'. Een fanatiek horrorkijker zal waarschijnlijk niet erg onder de indruk zijn van Slender Man en voor mensen die zoeken naar een film met veel psychologische diepgang en een goed uitgedacht verhaal, is Slender Man ook niet een directe must-see. Gewoon maar een keer aanzetten dus op een vrije avond als hij op Netflix staat. Wie weet komt de altijd goedgeklede kinderrover dan ook nog wel even bij jou langs...
