De Franse speelfilm Plaire, aimer et courir vite (in het Engels uitgebracht onder de titel 'Sorry Angel') was eerder dit jaar geselecteerd voor het filmfestival van Cannes en kreeg daar overwegend positieve kritieken. Nu mag deze film van regisseur Christophe Honoré beginnen aan zijn ronde door de Neerlandse bioscopen. Een liefdesverhaal over homoseksualiteit is nog altijd een populair thema in films. Denk alleen al aan het succes van de recent verschenen films Call Me by Your Name en Love Simon. Met Plaire, aimer et courir vite krijgen we een nieuw kijkje in de nog altijd met schaamte en afkeer omgeven homowereld. Maar heeft Honoré iets nieuws te brengen in het genre?
Het is 1993. Het homomilieu van Frankrijk is diep geraakt door de aids-crisis. Het aanvankelijke stigma over aids is dan inmiddels grotendeels doorbroken, maar de diagnose betekende nog altijd de dood. Parijzenaar Jacques, een toneelschrijver en alleenstaande vader, ontmoet de veel jongere student Arthur in de donkerte van een bioscoopzaal. Het is het begin van een bijzondere relatie tussen de rusteloze, wulpse Arthur die zoveel mogelijk van het bloeiende homoleven wil proeven en de afstandelijkere Jacques, zelf ook hiv-positief en wetende dat zijn dagen geteld zijn. Bewust houdt hij de boot dan ook een beetje af, maar zijn genegenheid voor Arthur valt niet altijd even gemakkelijk te onderdrukken. "Ik lees meestal overleden schrijvers", merkt Arthur op tijdens zijn eerste avond met Jacques, die daar ietwat cynisch op antwoordt dat hij dan niet lang meer hoeft te wachten. Het is een van de eerste tekenen dat deze liefde geen toekomst kent.
De ene na de andere sigaret wordt opgestoken in Plaire, aimer et courir vite. Het is kenmerkend voor de stilistisch met blauw doordrenkte plaatjes waarmee Honoré het leven in Frankrijk van de jaren negentig van de vorige eeuw schetst. Het contrast tussen Arthur, die optimaal probeert te genieten van zijn seksuele vrijheid, en Jacques, die dat leven juist al achter de rug heeft en nu moet leven met de gevolgen van zo'n losbandig liefdesleven, is groot. De amoureuze langeafstandsverhouding tussen Jacques en Arthur voelt dan ook niet helemaal geloofwaardig. Waarom een jongeman zijn liefdeslusten vooral bij een oudere, zieke man probeert te bevredigen, blijft eigenlijk een raadsel. Is het toch die bekende liefde op het eerste gezicht? Zijn het de botsende, maar herkenbare levenshoudingen? In de kern voelt hun relatie simpelweg te zwak voor een dergelijke film. Zelfs het oprechte spel van Lacoste en Deladonchamps weet daarin niet volledig te overtuigen.
Deels zal dat ook komen doordat Honoré er een onnodig moeilijke, zware film van heeft gemaakt. De Fransman heeft het redelijk dunne verhaal van Plaire, aimer et courir vite gewrongen in een veel te lange speelduur. Het verhaal wordt daarbij niet chronologisch verteld en wisselt soms snel van locatie en perspectief, waardoor het lastig te volgen kan zijn. De verhaallijnen over de voorgaande jaren van Jacques en Arthur lopen kriskras door de huidige relatieperikelen heen. Het vleugje humor en de muzikale geluiden die Honoré af en toe in het verhaal blaast, zijn dan ook een welkome toevoeging om de boel nog enigszins te verlichten.
Het valt te waarderen dat de Franse filmmaker een niet door-en-door geromantiseerde liefdesrelatie toont. Hoewel zijn personages heus wel de nodige stereotypische trekjes vertonen, laat Honoré vooral een interessante menselijkere, realistischere kant van de homowereld zien dan veel andere films doen. Het onvoorwaardelijk houden van mensen, ondanks hun tekortkomingen en kwaaltjes, is dan ook een bijzonder sterk uitgewerkt aspect van deze prent. Al met al verliest Plaire, aimer et courir vite vooral zijn kracht door de onnodig zware uitwerking van een verhaal dat waarschijnlijk met een kortere speelduur en andere vertelvorm veel behapbaarder en gebaat was geweest. De liefde tussen Jacques en Arthur is er namelijk wel een die verteld mag worden op het witte doek.
