Vier jaar geleden werd ons in de televisieverfilming The Equalizer al duidelijk gemaakt dat de in de anonimiteit levende ex-CIA-agent Robert McCall niet zo goed tegen onrecht kan. Als een callgirl in de handen valt van een Russische maffiabende, besluit McCall met harde hand schoon schip te maken. Koel, beheerst, zonder fouten, met extreem harde hand en een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Een soort van realistische superheld.
Het viel toen misschien nog niet zo op dat McCall eigenlijk een vreselijk moralist was. Naast de prostituee moest de ex-geheimagent ook nog een collega en zijn moeder helpen tegen de boeven, maar daar bleef het dan ook wel bij. Het zorgde ervoor dat The Equalizer weliswaar wat traag op gang kwam omdat het niet kon kiezen tussen verhaal en actie, maar tegelijkertijd heerlijk over de top amusement zonder al te veel pretentie bood.
Wat is gebleven voor de onvermijdelijke opvolger is de trage opmaat en de toch wat onduidelijke missie waar de wederom door Denzel Washington vertolkte McCall zich voor gesteld heeft. Wat tevens is gebleven en zelf te vet aangezet wordt is zijn altruïstische inborst. Het gaat irriteren als McCall in de proloog een kind bij haar moeder terugbezorgt, een groep jonge zakenmannen een lesje leert, een Holocaust-slachtoffer rondrijdt als taxichauffeur en ook nog eens probeert te voorkomen dat een jonge flatgenoot het slechte pad opgaat.
Hij is van het soort ruwe bolster, blanke pit, maar in het neerzetten van McCalls aard kan je ook doorschieten. Dit geldt met name als de belangrijkste troef die wederkerend regisseur Antoine Fuqua in handen heeft het sterke contrast is tussen de instelling van zijn hoofdpersoon en zijn handelen. Kennelijk maken politie en justitie zich er nog steeds geen zorgen over en mag McCall onbekommerd doorgaan met voor eigen rechter spelen.
Wat er nu precies aan de hand is waarom de voormalig CIA'er in de benen komt blijft wat onduidelijk. Het begint allemaal met een bloederige slachtpartij in Brussel en binnen de kortste keren wordt een van de weinige vrienden die McCall heeft meegezogen in het geweld. Wat volgt is een kat-en-muis-spel met veel achtervolgingen, gevechten en schietpartijen. Ontdaan van alle onzin blijft dan een zeer amusant schouwspel over, met zelfs een plottwist.
Wat The Equalizer 2 met name nekt is dat de mate van ongeloofwaardigheid die het al in zich had, maar waar de voorganger prima mee weg kwam, dit keer te veel handen en voeten krijgt. Fuqua en zijn schrijverscollectief hebben getracht de kijker in te peperen wat voor goedzak McCall toch eigenlijk is. Het voelt als een rechtvaardiging voor het geweldssalvo dat erna volgt.
De liefhebber van het betere actiewerk zit hier helemaal niet op te wachten. Waar Fuqua en Washington eerder hoge ogen gooiden met de combinatie van drama en geweld in het Oscarwinnende Training Day, neigt deze tweede Equalizer toch meer naar formulewerk. Het had allemaal een stuk korter en compacter gekund, vooral na het skippen van wat zijplots.
Voor wie deze mankementen voor lief kan nemen blijft een goedgemaakte en mooi geschoten actiefilm over, die zelfs een aantal cameratrucjes uit het voorgaande deel herhaalt. Geenszins bezwaarlijk als je het als onderdeel van de franchise beschouwt. Washington doet zijn ding en doet dit goed, maar iets meer grijstinten voor zijn personage zullen voor een derde deel broodnodig zijn.
