De afgelopen jaren zijn er nogal wat romantische komedies van Nederlandse makelij verschenen. De ingrediënten voor deze films lijken telkens dezelfde. Men neme een aantal bekende acteurs, stopt ze in een voorspelbaar verhaal, imiteert elk welbekend Hollywoodcliché en verwacht een nieuwe bioscoophit te pakken te hebben. De Matchmaker past volledig binnen deze trend, maar weet desondanks toch te vermaken.
Chris is een succesvol fotograaf en heeft 'shoots' over de hele wereld. Als zijn geld op is ziet hij zich genoodzaakt om weer bij zijn moeder Marja te gaan wonen. Marja wordt bijna zestig en is sinds ze weduwe is niet echt meer met andere mannen geweest. De overgang van New York naar zijn geboortedorp valt Chris in eerste instantie nogal zwaar, maar hij lijkt wel meteen weer goed op te kunnen schieten met zijn jeugdvriend Rogier en zijn ex-geliefde Faye. Chris krijgt een aanbieding van zijn agent om een filmpje te maken voor een nieuwe datingwebsite en besluit zijn moeder de hoofdrol te geven. De belangstelling van mannen voor Marja stroomt binnen en Marja neemt haar zoon in de arm als 'matchmaker'. Chris gaat daarmee akkoord omdat hij hier een slaatje uit wil slaan om zo weer de wereld rond te kunnen reizen.
Het begin van de film, waarin Chris terugkeert naar het dorp is boeiend. Chris had zijn moeder, beste vriend en toenmalige vriendin achtergelaten in ruil voor zijn carrière als fotograaf. Bij het weerzien van deze mensen komen deze spanningen steeds meer naar boven drijven. Helaas zwakt de film na dit sterke begin af. Het verhaal is best origineel, maar verliest zich in steeds meer voorspelbaarheden. Het onderhoudende spel van Ariane Schluter en Benja Bruijning heeft gelukkig weinig te lijden onder het gebrekkige scenario. In de tegengestelde belangen en karakters van Chris en Marja ligt de meeste spanning. Schluter speelt overtuigend een onzelfzuchtige, zorgzame moeder en Bruijning een narcist die enkel uit is op zijn eigen gewin. Zijn moeder en zijn ex-vriendin Faye hebben uiteraard de functie hem van zijn nare trekjes te genezen, maar hun personages blijven daardoor erg eenzijdig. Ze staan veel te veel in dienst van Chris.
Voor een romantische komedie valt er niet erg veel te lachen. Zoals vele genregenoten wordt de humor vooral gezocht - maar zelden gevonden - in enkele 'rare' vrienden. Zelfs Loes Luca als oversekste vrouw in rolstoel is geen moment komisch te noemen. De grappigste momenten komen van Rogier, de beste vriend van Chris, maar ook hij is een clichépersonage in de vorm van een IT-nerd die niet aan een vrouw kan komen. En zo blijkt ook deze voorspelbare romkom niet de uitzondering die de regel bevestigt.
