Wat wil ik later worden als ik groot ben? Je hebt mensen die hun graf instappen en het antwoord nog steeds niet hebben gevonden. Voor de een is van meet af aan duidelijk welke richting zijn of haar leven opgaat. En als het niet zo loopt als gedacht dan zorgen ze er wel voor dat ze bijsturen. Voor de ander blijft het een eeuwige zoektocht. Je zou kunnen stellen dat puber Lady Bird hier zo'n beetje tussenin zweeft. Maar mag je daar een ander de schuld van geven?
Actrice Greta Gerwig schreef al een eens een handjevol scenario's en debuteerde tien jaar geleden als regisseur. Maar met Lady Bird toont ze pas echt haar ware kunnen als filmmaker. Centraal in dit coming-of-ageverhaal is de zoektocht van puber Lady Bird naar wat ze nu eigenlijk wil met haar leven en de wijze waarop ze zich tegen met name haar moeder afzet. Onderling is er een boel gekibbel dat vrijwel uit het niets lijkt te kunnen ontstaan. Het ene moment zitten moeder en dochter in de auto vol emotie naar een audioboek te luisteren en het andere moment gooit Lady Bird het portier open om in de berm te belanden.
Ze heet eigenlijk Christine, maar omdat ze uit pure verveling zo'n beetje wegrot in het suffe Californische Sacramento heeft ze zichzelf de naam Lady Bird aangemeten. Ze moet anderen er minstens een keer per dag op wijzen dat ze niet langer als Christine door het leven gaat. De zelfgekozen naam staat symbool voor de eigengereidheid en het grote gevoel van autonomie van Christine, die in het begin van het huidige millennium aanloopt tegen de beperkingen die haar omgeving en opvoeding haar hebben opgelegd.
De nonnen aan de katholieke middelbare school waar Lady Bird snel zal afzwaaien vonden haar altijd al een aparte. Lady Bird zelf ziet haar toekomst aan een gerenommeerde school in een grote stad aan de oostkust waar ze wél hebben begrepen wat cultuur is. Het meisje besluit zich aan te sluiten bij een theatergroepje van school waar ze halsoverkop verliefd wordt op een jongen van rijke komaf. Uitgerekend hij woont in het huis waar Lady Bird en beste vriendin Julie altijd van dromen.
De tocht naar volwassenwording en zingeving is een geliefd thema in de filmkunst, omdat het bij uitstek mogelijkheden biedt om een personage fikse veranderingen te laten ondergaan. Dat is nu eenmaal de motor van een boeiend drama. Maar zelden zien we dat zaken zo goed op hun plek vallen als bij Gerwigs Lady Bird. Dit komt niet in de laatste plaats door het ontwapenende spel van Saoirse Ronan, die als Iers-Amerikaanse actrice opgroeide in Dublin, maar zich feilloos het all-American meisje (als zoiets al bestaat) weet aan te meten.
Lady Bird is niet het drama met rigoureuze wendingen of ingrijpende alles veranderende gebeurtenissen. En juist dit gebrek aan theater, maar ook melodrama maken de innerlijke zoektocht van het meisje zo invoelbaar. Gerwig is niet van plan je met een moraal om de oren te slaan. Naast Ronan verdient vooral Roseanne-actrice Laurie Metcalf als haar filmmoeder bijzonder vermelding. We zien hier een ouder worstelen met de verlangens en teleurstellingen van een eigenzinnige dochter. Beide dames werden overigens voor een Oscar genomineerd maar gingen met lege handen naar huis.
De prijzenregen uit Hollywood ging Gerwig en haar team helemaal voorbij, want ook in drie andere categorieën greep ze naast de prijzen. Of dit moet worden gezien als een miskenning valt te betwijfelen. De nominatieregen helpt zeker meer aandacht te genereren voor dit delicate drama waarin ieder van ons zich wel herkent. Gerwig is meesterlijk in de dialogen waarbij de emoties alle kanten op kunnen schieten zonder dat het theatraal wordt. Lady Bird zet zich tegen alles en iedereen af, maar misschien wel het meest tegen zichzelf.
