Gezien de groeiende concurrentie op de streamingmarkt is originele content steeds belangrijker voor aanbieders zoals Netflix. Zelfs zo belangrijk dat de streamingdienst een gewillige dumpplek is geworden voor films die aanvankelijk een bioscooprelease zouden krijgen. Zo besloot studio Paramount om producties die naar hun idee niet veel zouden opleveren te verkopen aan anderen. Zodoende betaalde Netflix naar verluidt maar liefst vijftig miljoen dollar voor de wereldwijde rechten op The Cloverfield Paradox. Zonder grote marketingcampagne vooraf, maar met een onverwachte stuntaankondiging tijdens de Amerikaanse Super Bowl trok de opvallende release veel aandacht.
The Cloverfield Paradox is het derde deel in de losse filmreeks die gemaakt wordt door J.J. Abrams' studio Bad Robot. De franchise werd in 2008 gelanceerd met een monsterfilm die draaide om een groep jongeren die in New York City moest vluchten voor een gigantisch monster. Het beloofde vervolg, 10 Cloverfield Lane, liet acht jaar op zich wachten. De connectie tussen de films bestond uit wat losse lijntjes, maar nu is er een derde film, die de voorgangers wat hechter aan elkaar verbindt.
De voice-over aan het begin leert ons dat de aarde te maken heeft met een grote energiecrisis. Om de een of andere reden blijkt een poging om meer zonne- of windenergie (of welke andere soort energie dan ook) op te wekken niet zinvol te zijn. Men vestigt de hoop op een deeltjesversneller, die heel geïnspireerd The Shepard wordt genoemd, en de bemanning van een ruimtestation die deze test. Maar na twee jaar van proeven zonder echte resultaten lijkt niemand meer hoop te hebben en dreigt er oorlog uit te breken op het aardoppervlak.
Tot de laatste proef slaagt. Er gebeuren dan echter zulke vreemde en onverklaarbare dingen dat de bemanning van Cloverfield Station begint te twijfelen aan haar realiteitszin. Ondertussen is er nog een heel los en met de haren erbij gesleept verhaaltje over monsters op aarde. Daar probeert de echtgenoot van een van de astronauten bij weg te blijven.
Vooral dat laatste plotelement verraadt dat The Cloverfield Paradox totaal niet aan de franchise gekoppeld was. Zo is de productie overigens ook ingestoken; de dames en heren bij Bad Robot realiseerden zich pas nadat de opnames waren afgerond dat hier een prima Cloverfield-verhaal in zat. Zodoende werden er nieuwe scènes opgenomen en wat aanpassingen gemaakt om het geheel binnen dat universum te passen. Maar het is meteen een van de zwakste punten van de film en voelt geen enkel moment aan alsof het er echt hoort.
De rest van het verhaal past beter in de film, maar geslaagd is het allerminst. De situatie rond de astronauten, de bizarre zaken die ze meemaken en hoe ze daarmee omgaan, voelt geen moment doordacht aan. Er worden halve pogingen gedaan om spanning op te bouwen via de dialogen, maar ze missen effect. Ook zijn sommige plotelementen wel heel zwak; zo is er op een gegeven moment een geweer nodig en voilà: dat wordt even gauw met een 3D-printer gemaakt. Een luie oplossing.
Net zo gemakzuchtig is de dialoog, die ongeïnspireerd overkomt. Vooral de technische dialoog, waarin de bemanning naar verklaringen en oplossingen zoekt voor wat hen overkomt, getuigt van laksheid. Dat heeft ook weer effect op een mooie cast, die veel beter materiaal verdient om mee te werken. Acteurs als David Oyelowo en Daniel Brühl zijn sterk in hun vak, maar weten bepaald geen goede indruk achter te laten.
Later dit jaar moet er nog een Cloverfield-film uitgebracht worden. Ditmaal eentje die zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog en wel gewoon naar de bioscoop komt (zegt Paramount nu althans). Dat geeft vooral de indruk dat de studio aanvoelde dat de film geen kans van slagen had en eieren voor zijn geld koos. Netto opbrengst: Paramount verdient de productiekosten terug en Netflix heeft er weer een matige film bij. Aan Overlord (de tijdelijke titel van de vierde Cloverfield-film) straks de taak om het Cloverfield-universum te redden. Die moet dan wel een stuk sterker in elkaar steken, want anders is het einde oefening.
