Het lijkt haast een nieuwe wet in Hollywood te zijn geworden: geef Liam Neeson een gezin en dikke kans dat de leden ervan gevaar lopen. In de actiethriller The Commuter, die zich vrijwel helemaal aan boord van een trein afspeelt, is het niet veel anders. Neesons alter ego Michael MacCauley moet aan boord een opdracht vervullen. Aanvankelijk lijkt het vooral te gaan om een ton in cash, maar het wordt menens als Michaels gezin de voornaamste inzet wordt.
Wat poen kan de verzekeringsagent namelijk wel gebruiken. De familieman heeft tien jaar geleden het politievak ingeruild voor een zakelijke baan in New York. Kennelijk allemaal voor zijn gezin. Michaels zoon wil gaan studeren en de MacCauleys hebben nou niet bepaald een vette bankrekening. Tot overmaat van ramp wordt de zestiger ook nog eens op straat gezet en met enkel een zorgverzekering afgescheept.
Michael reist elke dag op een neer van en naar een klein stadje in de rook van The Big Apple. Hij kent de dagelijkse reizigers inmiddels vrij goed. Een mooie dame met indrukwekkende zwart-witte pumps doet hem een hypothetisch voorstel dat al snel bewaarheid wordt: zou Michael met een minieme inspanning die een grote invloed op velen heeft veel geld willen verdienen? Het enige dat hij moet doen is de tas van een medereiziger opsporen. Hierin zit gestolen waar. Maar wie is de reiziger die de tas bij zich heeft en vergezeld gaat van de bijnaam Prynne?
The Commuter begint met een haast onmogelijke opdracht met een minimum aan info, wat niet had misstaan in een aflevering van Wie is de Mol?. Maar zoals wel meer van dit soort thrillers heeft elk detail uiteindelijk een plek in het plot. Dienstdoend regisseur Jaume Collet-Serra, die al eerder twee actiethrillers maakte met Neeson en ook bekend is van de horrorwerkjes Orphan en The Shallows, windt er dan ook geen doekjes om dat alles belangrijk is.
Echt goed opletten hoef je hierbij niet, want de aanwijzingen zijn glashelder. Michaels verleden als diender. Zijn jarenlange vriendschap met een collega. Het feit dat zijn zoon hem dagelijks wereldliteratuur als leesvoer meegeeft. Ook het feit dat bekende koppen als die van Vera Farmiga, Patrick Wilson en Sam Neill lange tijd afwezig zijn doet al vermoeden dat ze uiteindelijk weer om de hoek zullen kijken.
Naarmate de tijd vordert en de trein doordendert blijkt Collet-Serra's B-film een steeds grotere aanslag op je intelligentie. Waar de trein nog tamelijk onderhoudend vertrekt van Grand Central, loopt je geduld uiteindelijk vette vertraging op. De Spanjaard deinst er niet voor terug om nog even aan te haken bij Speed en Derailed. Gevolg is dat The Commuter van alles een beetje is, op meerdere gedachten hinkt en voortdurend van gezichtspunt en toon verandert. En dat gaat vermoeien.
Het heeft geresulteerd in een vermoeiende treinrit, vol ongeloofwaardigheden tot op het lacherige af. Als Collet-Serra het nu allemaal klein had gehouden zoals in het eerste half uur dan was het nog best een amusant tussendoortje geweest.
