Een nieuwe film van Agnès Varda is op zichzelf eigenlijk al reden voor een feestje. Het is alweer bijna tien jaar geleden dat de bijna negentigjarige filmmaker de wereld trakteerde op Les Plages d'Agnès. Het zou een waardig slot van een imposant oeuvre geweest zijn. Nu heeft ze samen met fotograaf JR met Visages Villages een fijn nieuw hoofdstuk toegevoegd aan een carrière die in 1955 begon met La Pointe-Courte, het startsignaal voor de nouvelle vague (erkenning die ze pas later kreeg, nadat Godard en Truffaut ervandoor waren gegaan met die eer).
Daarna maakte zij door de decennia heen meesterlijke drama's zoals Cléo de 5 à 7 (1962) en Sans Toit ni Loi (waar ze in 1985 de Gouden Leeuw voor won in Venetië), en mooie documentaires zoals Les Glaneurs et la Glaneuse (2000). Voor Visages Villages won ze ook weer een prijs: het Gouden Oog voor de beste documentaire op het Cannes filmfestival. De opzet van deze nieuwste film is heel simpel: Agnès Varda en de vijfenvijftig jaar jongere fotograaf JR reizen door het platteland van Frankrijk en doen daar dorpjes aan om de lokale gemeenschap te ontmoeten en portretten te fotograferen van mensen, die vervolgens ter plekke worden uitvergroot en op muren of andere plekken worden geplakt.
Dit gegeven is een simpele doch effectieve manier om de kracht van beelden naar voren te laten komen. De jonge fotograaf en oude filmmaakster verschillen enorm van elkaar, maar delen een liefde voor mensen en visuele kunst, wat mooi naar voren komt in Visages Villages. Van een simpel portret van een jongedame op de muur naast haar werk tot een portret op de voorgevel van een huis van de oude bewoonster tot portretten van medewerkers van een groot transportbedrijf op containers. De geportretteerden reageren allemaal verschillend, wat zowel grappige als ontroerende en soms verrassende scènes oplevert.
De portretten onderstrepen ook de functie van fotografie en cinema om mensen vast te leggen voor langere tijd, en tegelijk werpen ze een nieuw licht op hen. Naast het rondreizen om mensen te portretteren doen de twee charmante Fransen ook nog andere dingen samen, die soms vooral voor henzelf interessant zijn maar dankzij die charme ook leuk blijven om naar te kijken. Zo hebben de twee een gesprek over haar opvallende haar (met twee kleuren) en zoeken ze Jean-Luc Godard in Zwitserland op, als oude vriend en collega van Varda uit de nouvelle vague-tijd (hij was zelfs te zien in Cléo de 5 à 7), maar hij blijkt een gemene oude man. Of ze filmen een heerlijke ode aan de beroemde scène uit Truffauts Jules et Jim waarin de hoofdpersonen vol vreugde door het Louvre rennen, maar dan wel met Varda in een rolstoel om de vaart erin te houden, want rennen lukt haar niet meer. Kwam er dit jaar een scène voorbij die treffender levensvreugde en liefde voor cinema en in feite beelden in alle vormen weergaf?
