Escape rooms zijn helemaal hot op dit moment. De afgelopen tien jaar werd het een wereldwijd - of in ieder geval westers - fenomeen dat ook in Nederland mateloos populair is. De escape-roomindustrie is nog harder gegroeid dan die van de all-you-can-eat-sushitenten, zo lijkt het. Het concept van een groep vrienden die samen een reeks puzzels moeten oplossen, is natuurlijk een makkelijke prooi voor filmmakers, dus zijn er dit jaar maar liefst twee films gemaakt met de titel Escape Room. De horrorfilm die nu in de Nederlandse bios verschijnt, een matige mix van The Game en Saw, doet vooral naar ontsnapping uit de zaal verlangen.
Opmerkelijk genoeg lijkt deze Escape Room van regisseur Will Wernick ook nog eens de minste van de twee. Hoewel de ontvangst van beide op zijn hoogst lauw te noemen is, beschikt de andere Escape Room (van Peter Dukes) tenminste nog over acteurs als Sean Young en Skeet Ulrich, die ooit al eens bewezen hebben te kunnen acteren. In Wernicks Escape Room is het soms ronduit slechte acteerwerk een belangrijk obstakel voor een redelijke spanningsopbouw.
Met name in de eerste scènes, waarin de persoonlijkheidsloze personages haastig geïntroduceerd worden, komt bijna iedereen geforceerd en zeer onrealistisch over. En dat tijdens iets simpels als een verjaardagsdiner. Het voorspelt weinig goeds en de onnatuurlijke dialogen maken het er alleen maar erger op.
Dan gaan ze met zijn allen naar de escape room, een zeer exclusieve en extreme in zijn soort. De vrienden worden er in een geblindeerde limo naartoe gebracht, zodat ze niet weten waar ze heen gaan. Alleen Christen, vriendin van de jarige Tyler, weet er iets van, omdat zij het avondje cadeau doet. Maar dan worden ze gedrogeerd en ontwaken ze in de escape room, behalve Christen die naakt in een kooi de film elders doorbrengt.
De rest denkt eerst dat het allemaal een spannend spel is en begint te zoeken naar aanwijzingen en sleutels om uit de kamers te komen, waarin ze zijn wakker geworden. Dat het er allemaal wat eng uitziet nemen ze voor lief. Ondanks dat duidelijk is dat er meer aan de hand is, wordt er uit de onwetendheid van de personages nauwelijks suspense gehaald. Het helpt niet dat de meeste puzzels pas een rol spelen zodra de oplossing wordt gevonden: meedenken is er daardoor ook niet echt bij. Pas als er doden vallen komt er een beetje sjeu in Escape Room, maar ook dat blijft beperkt. De combinatie van vervelende, kleurloze personages, slecht acteerwerk en voorspelbaar verhaal is pas echt dodelijk.
