Zo zie je vrijwel nooit een tennisfilm in de bioscopen, en zo verschijnen er opeens twee in iets meer dan een maand tijd. Waar vorige maand de legendarische Wimbledonfinale tussen Borg en McEnroe nog naar het witte doek werd vertaald, staat deze week de zogenaamde 'strijd tussen de seksen' op het programma. In 1973 nam Billie Jean King, de toenmalige nummer één bij de vrouwen, het op tegen haar mannelijke tegenhanger Bobby Riggs. Het is een belangrijk potje binnen de sportgeschiedenis, alleen al vanwege de bijzondere inzet.
Meer nog dan vanwege haar uitzonderlijke tenniskwaliteiten werd Billie Jean King bekend vanwege haar strijd voor de rechten van vrouwen binnen een door mannen gedomineerde sportindustrie. Dat die ongelijkheid uitgedrukt kan worden in geld, blijkt wel uit het verschil in de geldprijzen die destijds uitgedeeld werden. Waar de mannelijke tennissers twaalfduizend dollar opstreken voor een gewonnen Grand Slam-finale, gingen de vrouwen er slechts met een schamele vijftienhonderd vandoor. Wanneer King aan het begin van de film om uitleg vraagt bij de grote bazen van de tennisbond, wordt ze simpelweg weggelachen met vooroordelen of drogredenen als 'vrouwen zijn minder goed dan mannen' of 'er kijken minder mensen naar vrouwensport'. King laat het er niet bij zitten en boycot de tennisbond door haar eigen toernooi op te richten, exclusief voor vrouwen.
Aan de andere kant van het net staat Bobby Riggs, een voormalig nummer één van de wereld, die na zijn pensioen wat aan lager wal is geraakt. Uit het kantoorbaantje bij zijn schoonvader haalt de dan vijfenvijftigjarige Riggs maar weinig voldoening. Hij zoekt een nieuwe uitlaatklep door te gokken op alles wat los en vast zit. Vrouwlief Priscilla stelt de nieuwe hobby van haar man echter een stuk minder op prijs, en wanneer Riggs voor de zoveelste keer thuiskomt in een gewonnen Rolls Royce van een vriend, wordt hij pardoes op straat gezet. Wat Riggs precies motiveert om de zogenaamde 'strijd tussen de seksen' op te zetten (geldproblemen? Verveling? Een drang om in de spotlights te staan?) komt niet al te duidelijk in deze verfilming van Jonathan Dayton en Valerie Faris (Litttle Miss Sunshine) naar voren, maar Steve Carrell speelt de zelfbenoemde chauvinist met zichtbaar plezier.
Vanaf het moment dat King dan ook na eerdere tegenzin ingaat op Riggs' uitdaging, is het vooral nog wachten op de partij zelf. Gelukkig hoeft de kijker zich niet al teveel te vervelen in de resterende tijd, want dankzij de luchtige toon en charmante optredens van de cast blijft Battle of the Sexes prima vermaken. Onderweg zijn we getuige van de opbloeiende romance tussen King en haar kapster Marilyn, die dankzij de uitstekende chemie tussen Emma Stone en Andrea Riseborough goed uitpakt. Enige morele bezwaren dat King tijdens het ontstaan van de romance nog getrouwd was worden misschien wat gemakkelijk aan de kant geschoven ten faveure van de luchtigheid in de film, maar gezien de begripvolle houding van de echte Larry King ten opzichte van de coming-out van zijn ex-vrouw hindert het niet al te erg. Zo werden Billie Jean en haar echtgenote later zelfs peetouders van de kinderen uit Larry Kings tweede huwelijk.
Ondertussen mag Carrell zich naar hartenlust uitleven in het mediacircus waar Riggs naar aanloop van de strijd gretig op inhaakte. Dat ging gepaard met een hoop provocerende uitspraken ("Ik ben dol op vrouwen - in de keuken en in de slaapkamer!" ) en outfits (een reusachtige lolly en knalgele jas met de tekst 'Sugar Daddy') om de verhoudingen maar even extra op scherp te zetten. Je zou denken dat je daarmee al snel een hekel aan de man zou krijgen, maar Riggs is simpelweg een slimme mediaman die doorheeft hoe dit spektakel uitgemeten gaat worden, en simpelweg de rol speelt die het publiek daarin van hem verwacht. Zijn leus "Ik breng de 'show' terug in chauvinisme" zegt daarmee geen woord teveel. Voor een andere acteur zou het wellicht lastig zijn geweest om de juiste balans te vinden tussen provoceren en sympathiek blijven, maar Carrell weet precies de juiste snaar te raken.
Battle of the Sexes is daarmee een typische crowdpleaser die verder weinig verrassingen met zich meebrengt. De vergelijking met het eerder dit jaar verschenen Hidden Figures blijft daarmee niet ver weg. De film behandeld een (helaas nog steeds relevant) maatschappelijk probleem op betrekkelijk luchtige wijze. Hoewel je van begin af aan al niet meer overtuigd hoeft te worden van de boodschap die de makers willen meegeven, blijf je toch met plezier zitten voor de rit. Bovendien valt er nog een ander bijkomstig pluspunt te ontdekken. Daar waar de daadwerkelijke tenniswedstrijd in Borg/McEnroe een maand geleden nog wat te wensen overliet, is die in Battle of the Sexes - ook als de afloop bij de kijker al bekend is - een stuk spannender. Niet in de laatste plaats omdat er meer dan alleen een titel op het spel staat.
