Het nieuwste drama van Claire Denis luistert naar de titel Un Beau Soleil Intérieur (Een Mooie Innerlijke Zon). Enerzijds verbeeldt het de moeizame relaties die de hoofdpersoon, vertolkt door Juliette Bincoche, onderhoudt met mannen. Aan de andere kant is het een bizarre ervaring en weet je niet of je het nu helemaal serieus moet nemen.
Denis putte samen met haar scenariste uit eigen ervaringen. Ze laat veel afhangen van het bevattings- en inlevingsvermogen van de kijker of de boodschap over zal komen. De Isabelle om wie het allemaal draait, zoekt ze ook wel uit. De kerels die ze ontmoet, hebben ofwel bindingsangst of zijn regelrechte schoften die haar aan het lijntje houden.
Je vraagt je dan ook af waarom de Parijse vrouw die zelfstandigheid en volwassenheid uitstraalt, zich zo afhankelijk opstelt en er zo'n naïeve blik op de liefde op nahoudt. Isabelle is vijftiger, kunstenares en moeder, maar wordt geleefd door de moeizame contacten met de andere sekse.
De dialogen doen dikwijls denken aan het werk van Woody Allen. Mannen en vrouwen lijken wel van verschillende planeten te zijn neergedaald. Dit kan ertoe leiden dat Isabelle lange tijd gelijk oploopt met een bankier, een bevriend acteur of een collega-kunstenaar om er vervolgens achter te komen dat ze al die tijd er met andere intenties instonden. De misverstanden worden nauwelijks uitgesproken en Isabelle druipt met de staart tussen de benen af.
Het gevoel dat je voortdurend bekruipt is dat Claire Denis niet heeft kunnen kiezen tussen komedie en drama en daarom maar een ongelukkig huwelijk tussen de twee disciplines is aangegaan. In het absurde zit een serieuze ondertoon en de dramatische interacties tussen Binoche en haar tegenspelers roepen juist weer een vervreemding op die enkel van een vreemd soort gevoel van humor getuigen.
Ook al zijn de bedoelingen van de personages diffuus, Denis houdt een directe toon aan. Of het nu gaat om de expliciete seks in de opening of de wijze waarop Isabelle de liefde serieus neemt. Nadat je je hebt verzoend met het feit dat de liefde in de lezing van Binoche' personage nou eenmaal niet volgens geijkte paden verloopt, gooit Denis er in de afsluitende episode nog meer absurditeit tegenaan.
De laatste scène, voorafgegaan door een kort optreden van Valeria Bruni Tedeschi, is namelijk voor Gérard Depardieu. Hij vat met veel woorden samen hoe complex Isabelle eigenlijk is. De mannen in haar leven willen allemaal wat van haar, maar als het echt menens wordt druipen ze af. Als de aftiteling over het scherm rolt weet je één ding zeker: Isabelle is hardleers, maar ze blijft hartstochtelijk geloven in de ware liefde.
