De Zeeuwse filmganger kan wellicht maar beter geen geld uitgeven aan de romkom Weg Van Jou. Dikke kans dat de ergernis over de wijze waarop de provincie en haar inwoners wordt neergezet tot onbeheersbare proporties rijst. Van wifi hebben de Zeeuwen kennelijk nog nooit gehoord, ze zijn nog steeds bezig met de watersnoodramp van 1953, het is een grote modderpoel en ze zijn niet te verstaan.
Ze hangen bovendien elke avond in de kroeg en eten bolussen als traktatie. Niets mis met wat uitvergroting of overdrijving, maar dit slaat alles. Tegelijkertijd staat deze stereotiepe, hoogstwaarschijnlijk komisch bedoelde portrettering symbool voor de randstedelijke arrogantie waar hoofdpersoon Evi in meer of mindere mate ook aan lijdt.
In deze veronderstelde hel komt de Rotterdamse Evi terecht, compleet met aftands slaaphok en een auto die in de stromende regen vast komt te zitten. Ze had nog wel zo haar zinnen op het zonnige Rio de Janeiro gezet toen haar baas haar wilde uitzenden voor een grote klus. Maar het is dus Zeeland geworden en vriendje Lennaert trekt dit niet en laat Evi alleen op pad gaan terwijl hij binnenloopt door hun appartement op Airbnb te gooien.
In het zuidwesten heeft de carrièrevrouw er een dagtaak aan de stugge Zeeuwen ervan te overtuigen dat er een zeesluis moet komen. Het verzet laat de ambitieuze dame echter niet onberoerd en vanaf dat moment is het vehikel van Jelle de Jonge een slaafse invuloefening. Want niet alle Zeeuwen stammen uit de oertijd in de lezing van regisseur Jelle de Jonge en scenaristen (onder wie actrice Anna Drijver).
Gelukkig wordt het beeld van de Zeeuwen gaandeweg enigszins bijgesteld. Het volk blijkt juist uitermate betrokken en warm te zijn. Het komt dan ook als geen verrassing dat Evi steeds meer het gehaaste leven van de grote stad achter zich weet te laten en helemaal tot rust komt. Voordat dit besef zich aandient hobbelen we van incident naar incident, waarbij de Zeeuwen steeds normaler worden en de verwende Evi vooral veel stuntelt.
Weg Van Jou kent door de aansprekende cast en de ontwapenende vertolkingen van Katja Herbers en tegenspeler Maarten Heijmans een hoge sympathiefactor. Dit wordt gecompleteerd door een aansprekende ondersteunende cast en een Hollandse kneuterigheid, waarbij de oplossingen gezocht moeten worden in het polderen en de gulden middenweg.
Toch kun je je niet aan de indruk onttrekken dat dit een volgens geijkte paden opgetuigd formulewerk is geworden, waarbij alle risico's angstvallig worden vermeden. Het voornaamste plotmiddel is het vet aanzetten van de tegenstellingen tussen het leven in de provincie en het stadse leven en bijster origineel is dit nou niet te noemen. Het is daarnaast een kant-en-klaar recept voor komisch bedoelde verwikkelingen en misverstanden. Het hart zit bij Weg Van Jou op de juiste plek, maar uitbundig gepassioneerd kloppen doet het niet.
