Als het na een minuutje of vijf wel duidelijk is hoe belabberd het verhaal in elkaar steekt, vraag je je af hoe de makers The Emoji Movie aan de studio hebben gepitcht. Je ziet een benauwd klein producentenhok voor je waar de schrijvers hun beoogde project aan de man proberen te brengen als een soort Inside-Out waarbij het menselijk brein een smartphone is en de emoties emoji's zijn.
Het wordt vervolgens een wedstrijdje hoeveel parallellen je tussen de twee animatiefilms kunt vinden. De verschillende werelden in het brein, pardon het mobieltje, zijn de verschillende apps. Daar kun je dan als creatieve filmmaker alle kanten mee op. En de emoji's staan opgesteld in een soort commandocentrum en hopen vurig dat de eigenaar van de mobiele telefoon ze selecteert voor een chat met het mooiste meisje van de klas.
Films zijn vaak zo sterk als hun scenario. Het wordt al snel duidelijk dat we op dit vlak echt helemaal niets hoeven te verwachten van deze animatieproductie van Sony. De inspiratiebron moet zo droog als kurk zijn geweest. Dan maar uitgaan van het credo dat goed gejat beter is dan slecht bedacht. Helaas, ook hier is het armoe troef.
Het draait allemaal om de emoji Gene in Textopolis (ja echt), die kennelijk is ingesteld op de onverschillige emotie 'meh', net als zijn ouders. Meh is exact de afdronk die je aan dit animatieongeluk overhoudt. Gene heeft moeite zich aan deze basisemotie te houden en verschiet te snel in bijvoorbeeld vrolijkheid. Dat kunnen we niet hebben, dus wordt de gele Gene verbannen. Wat volgt is een poging tot eerherstel waarbij de smartphone van het verliefde mensenkind Alex het strijdtoneel vormt.
In zijn poging om in de cloud te belanden en zo het verleden te herstellen waarin alles nog lekker liep, wordt Gene bijgestaan door de impopulaire Hi-5, die bestaat uit een enorme roze hand, en hackster Jailbreak. Vervolgens komt regisseur Tony Leondis met zo veel mogelijk visualisaties van de digitale wereld op de proppen.
We zien virussen, firewalls, de prullenbak en apps als Dropbox, Spotify, Just Dance en Instagram. Gene wordt hierbij op de hielen gezeten door een immer lachende maar boosaardige smiley die wil voorkomen dat zijn missie mislukt.
Als we de zinloze moeite nemen om een centraal thema in al deze onzin te ontwaren dan is het wel dat Gene met alle moeite probeert normaal te zijn, terwijl het nu juist draait om zijn unieke eigenschap om van emotie te veranderen. Kennelijk zocht Leondis aansluiting bij zijn eigen leven, waarin zijn homoseksualiteit ook vaak als een abnormaliteit werd gezien. Zo dik legt hij het er dus bovenop.
Het verschil in decor met Inside Out, om die vergelijking er toch maar weer eens bij te halen, geeft precies aan waar het aan schort. De complexe emoties van een tiener die voor allerlei veranderingen in haar leven komt te staan, is verwisseld met de leefwereld van een verliefde tiener die vergroeid is met zijn smartphone.
De menselijke psyche wordt dus vervangen door de kille klinische wereld van bits, bytes, nullen en enen. Hoe je het ook bekijkt, een telefoon is en blijft een stuk techniek, een hulpmiddel dat het werkelijke intermenselijke contact nooit kan overnemen. The Emoji Movie is een vervelende, humorloze exercitie die je zuchtend en tenenkrommend ondergaat en waar werkelijk geen greintje liefde in zit. Het feit dat uitgerekend Patrick Stewart de stem van een drol vertolkt zegt genoeg.
