Een uitgestrekt landgoed in de Bourgogne, inclusief wijngaard; geen verkeerde plek om te wonen. Toch is de jonge Jean er klaar mee in de opening van het lichtvoetige familiedrama Retour en Bourgogne. Hij wil meer zien en beleven, trekt de wijde wereld in en keert pas tien jaar later weer terug. Noodgedwongen, want zijn vader ligt op sterven. Hoewel hij onbewust misschien wel meer redenen heeft.
Want waarom is hij anders niet ook langsgekomen toen zijn moeder vijf jaar geleden stierf? Na een paar snelle omhelzingen van zijn jongere broer en zus beginnen de verwijten al snel rond te slingeren. Ook op de druivenvelden is er onenigheid. Met een vader die te ziek is om te bepalen wanneer en hoe de vruchten worden geplukt en verwerkt, moeten zijn kinderen voor het eerst zelf knopen door gaan hakken.
Retour en Bourgogne is daarmee feitelijk een coming-of-agedrama met volwassenen. Net als in de filmtrilogie die hij maakte met hoofdrolspelers Audrey Tautou en Romain Duris (L'Auberge Espagnole, Les Poupées Russes, Casse-tête Chinois), laat regisseur Cédric Klapisch zijn personages zoeken naar hun eigen plekje, zonder daar grote dramatische wendingen tegenaan te gooien. Dat kijkt prettig weg, zeker met de prachtige Franse landschappen - gefilmd door alle seizoenen heen - als decor.
Terwijl Jean zich regelmatig in het Engels druk maakt aan de telefoon (gaandeweg wordt duidelijk hoe dat zit), probeert zus Juliette aarzelend de leiding te nemen over de immense wijngaard. Intussen heeft jongste broer Jérémie het vooral zwaar met zijn verse vaderschap en dominante schoonouders. Genoeg persoonlijke sores voor iedereen, maar korte flashbacks laten tegelijkertijd zien dat het drietal dezelfde opvoeding heeft gehad, met een passie voor wijn die er van jongs af aan is in gegoten.
Dat ze allemaal een gelijk stuk van de grond en het familiebedrijf erven, betekent ook dat ze samen moeten werken en op elkaar moeten vertrouwen. Lastig, want aan de ene kant zouden ze een belangrijke familietraditie in stand moeten houden, maar aan de andere kant hebben ze ook nog steeds hun eigen ideeën over wat ze met hun leven willen doen.
Klapisch heeft daar een leuk elementje in gestopt over hoe persoonlijkheid in een wijn valt terug te proeven. Hoe de jongere generatie op zoek moet naar de balans tussen eigen smaak en de basis die er altijd al heeft gelegen. Net als in het leven buiten de wijngaarden. Veel meer diepgang hoeven kijkers niet te verwachten. Retour en Bourgogne heeft fijne acteurs, maar die moeten het wel doen met vluchtige karakterschetsen. Er had zeker wat meer pit mogen zitten in dit kleinschalige drama, maar met het hart op de juiste plek kun je daar nooit lang over blijven mopperen.
