Twee vermoeide militairen, veel zand en stof, een scherpschutter en een muurtje. Dat zijn kort gezegd de elementen van Doug Limans The Wall dat zich afspeelt in de nadagen van de oorlog in Irak. Je zou zeggen dat net als bij de best smakende gerechten er niet veel ingrediënten nodig zijn om een onderhoudende filmervaring op te tuigen. Maar in het geval van Limans oorlogsthriller is het toch wat te karig.
Het voor een appel en een ei gemaakt The Wall kent eigenlijk maar drie personages, van wie één nooit zijn gezicht laat zien. Het stelde de filmmaker, bekend van The Bourne Identity en Edge of Tomorrow, voor nieuwe uitdagingen. Zijn scenarist doet dan ook zijn uiterste best om de spanning en de minieme plotmogelijkheden zo goed mogelijk te rekken, maar weet hiermee niet een herhaling van zetten en de verveling te voorkomen.
Hoofdpersoon is militair Isaac die samen met zijn collega Matthews in de woestijn van Irak is beland omdat ze een oliepijplijn moeten inspecteren. De mannen blijven uren op de locatie, maar als het einde nabij lijkt, worden ze opeens onder schot genomen door een scherpschutter die zich heeft verschanst in een hoop vuilnis. Matthews wordt geraakt en Isaac zoekt beschutting achter een stenen muurtje.
Er lijkt niet veel voor nodig om het bouwsel tegen de vlakte te gooien. Met gemak weet Isaac een steen los te wrikken om zo het ontstane gat te gebruiken om zijn geweer door te richten. De schutter heeft een Amerikaanse zender te pakken weten te krijgen en weet zo te communiceren met Isaac. Zo ontstaat niet alleen een fysieke confrontatie, maar ook een verbaal psychologisch spelletje.
Het wachten is al die tijd op verlossing en deze wetenschap weet dan ook niet te voorkomen dat The Wall op momenten meer overkomt als tijdverdrijf dan als een overlevingsstrijd. De actiemomenten zijn aardig getimed, maar het gaat hier toch vooral om alle momenten daar omheen. Het idee van de anonieme vijand, zoals dit ook bij de achterblijvers thuis speelt, had beter uitgewerkt kunnen worden.
Scenarist Dwain Worrell komt uit de theaterwereld en op een podium had het idee van The Wall nog wel aardig gewerkt. Voor de cinema gelden echter andere conventies en Worrell weet dan ook niet het spannende uitgangspunt en vooral de vele beperkingen die het kent ten volle te benutten. De personages, onder wie dus een gewonde en een anonieme, zullen dan ook veel moeten opvangen. Juist hier laten Liman en Worrell verstek gaan.
Er wordt te weinig over de mannen onthuld en hun strijd wordt grotendeels gebaseerd op aannames en het eigen invullingsvermogen. Dit hoeft niet per se een struikelblok te zijn, want bijvoorbeeld Phone Booth wist met een net zo beperkt palet wel een zenuwslopende ervaring op te leveren. The Wall haalt deze kwalificatie echter nergens. Het had allemaal prima in een uurtje gekund, maar de tachtig minuten die Liman zich permitteert zijn net iets te gortig.
