Als je als grote ster een heleboel bent en een heleboel kan, dan is het vaak net iets te veel gevraagd om ook nog eens over een begenadigd schrijftalent te beschikken. Dus wordt er voor autobiografieën regelmatig een ghostwriter ingehuurd om op voorspraak van de beroemdheid het levensverhaal zo smeuïg mogelijk op te tekenen. Als je als aanstormend schrijftalent toevallig wél je debuutroman zelf hebt geschreven, dan valt en staat alles met de aandacht die de media je gunt. Ga aan tafel bij Matthijs, Jeroen of Eva zitten en de volgende dag is je boek niet aan te slepen.
Precies deze elementen, zij het in een lichte variatie, komen samen in Het Verlangen van de Nederlandse hitregisseur Joram Lürsen. Het meesterwerk waar het hierin allemaal om draait en waar dit lichtkomische drama zijn titel aan ontleent maakt niet gebruik van een ghostwriter. De schrijver is een sneue man die in Arnhem in een nog sneuere flat woont en het liefst het contact met de buitenwereld mijdt. Deze op plastieken slippers lopende Herman is ook een beetje een viezerik die zijn buurvrouw bespiedt met een telescoop en nou niet bepaald mediageniek is.
In Amsterdam hebben de broers Marc en Boudewijn Goudemondt de uitgeverij van hun vader overgenomen en kunnen wel een succesje gebruiken. Als ze het manuscript van Hermans boek ontvangen realiseren ze zich dat ze goud in handen hebben. Om de roman aan de man te brengen besluiten ze de talentloze, oliedomme doch sexy schoenverkoopster Brigitte, wier eigen boek over schoenen abominabel slecht geschreven is, door te laten gaan als de auteur van Het Verlangen.
Een heel mediacircus wordt opgestart en Brigitte wordt klaargestoomd om moeilijke vragen over de existentiële crisis van 'haar' hoofdpersoon te beantwoorden. De grote wisseltruc is het voornaamste plotmiddel van dit gemoedelijke polderdrama. Je kunt er natuurlijk donder op zeggen dat de waarheid uitkomt; een voorspelbaar gegeven dat altijd goed van pas komt als het plot inzakt.
Precies volgens dit stramien verloopt het dan ook. Als alle komedie rondom het drillen van de schoenverkoopster, die allerlei moeilijke vragen moet beantwoorden over iets dat ze niet zelf heeft geschreven, is opgedroogd, is er altijd nog een twist voorhanden. Lürsen stelt dit moment zo lang mogelijk uit, maar verzandt bij het rekken in kluchtige toestanden, terwijl hij tegelijkertijd tracht de personages meer diepgang te geven.
Wat volgt is een aantal voorspelbare dramatische kunstgrepen, zoals een verliefdheid en het verlangen om aan de vele verwachtingen van ouders en de maatschappij te voldoen. Het moet toegegeven worden dat Het Verlangen de sterkste momenten kent als personages buiten hun comfortzone worden geplaatst. Schijnbare tegenstellingen werken nou eenmaal lekker en Lürsen verkent ze dan ook tot in den treure. Amusanter is de wijze waarop de auteurswereld op de hak wordt genomen, compleet met een overduidelijk op Arnon Grunberg geënte schrijver met wie Brigitte aan het daten slaat.
De glansrol in deze productie is weggelegd voor Chantal Janzen, die helemaal los kon bij het neerzetten van een bimbo die in wezen slimmer is dan ze er uitziet. De Limburgse weet opvallend veel volume aan haar rol mee te geven. Toch is het niet helemaal duidelijk wat gerenommeerd scenarist Frank Ketelaar nu precies voorgestaan heeft. Als drama is Het Verlangen namelijk te vlak en vliegt het te veel op de automatische piloot door de standaardingrediënten die goed werken, maar weinig verrassingen opleveren.
Als komedie is het dan weer te subtiel en niet uitgesproken genoeg. Ook al levert Lürsen met zijn prettige ensemblecast een zeer degelijke Nederlandse filmhit af, je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat je het allemaal al eens eerder en beter hebt aanschouwd. Ondanks het gebrek aan creatieve invalshoeken en diepgang scoort Lürsen sympathiepunten met een mooi afgerond verhaal en uitstekende acteerprestaties. Een nieuwe Alles Is Liefde is het echter niet.
