Bij het vertellen van een verhaal moet altijd worden afgewogen wat wel en niet van belang is. Welke verhaalelementen zijn noodzakelijk en in welke hoeveelheid? Waar eindigt uitdieping en begint aandikking? Het beheersen van deze vertelkunst start misschien wel bij de afbakening: op welk punt begin je en waar sluit je mee af? Hoe start je bijvoorbeeld een film die aanvangt met een zeventienjarige jongen die door een auto-ongeluk in een coma belandt? Open je met het fatale ongeluk of op het moment dat zijn ouders telefonisch van het slechte nieuws op de hoogte worden gesteld? Allebei prima beginpunten, maar daarmee gun je de kijker geen enkele kennismaking met dit personage. Niet dat we hem uitgebreid hoeven te leren kennen, maar het is toch wel prettig als dit min of meer centrale personage iets meer is dan enkel 'de jongen die doodgaat'.
Réparer les Vivants vindt een heel mooi begin in de laatste ochtend die de jongeman in kwestie bewust meemaakt. Hij wordt wakker, verlaat het bed van zijn vriendin, kleedt zich aan, klimt uit het raam en gaat gedurende de optiteling op zijn skatebord richting de twee vrienden met wie hij vervolgens gaat surfen. Tijdens hun terugrit vindt het fatale ongeluk plaats. Dit alles duurt nog geen tien minuten, maar in die tijd wordt genoeg gedaan om het latere nieuws dat de jongen hersendood is, goed binnen te laten komen. De primaire ontvangers van deze onheilstijding zijn de ouders, naar wie de film op dat moment zijn focus lijkt te verschuiven. Helaas blijkt dat niet het geval; ze zijn al snel weer verdwenen.
De film laat daarmee een mooie kans liggen. De relatie tussen de twee ligt namelijk min of meer in duigen, maar het gedeelde verdriet lijkt ze weer samen te brengen. Een prima basis voor een gedegen drama, vooral wanneer een belangrijke keuze om de hoek komt kijken: orgaandonatie. De tranen zijn nog nauwelijks gedroogd wanneer een arts hen benadert met het verzoek het hart van hun zoon af te staan om het leven van een ander te redden. Echter, zodra ze de knoop hebben doorgehakt, is de film klaar met ze en schakelen we verder naar een nieuw personage. Dit betreft een vrouw die in afwachting is van een donorhart omdat dat van haar het waarschijnlijk niet lang meer zal volhouden. Driemaal raden hoe dit afloopt... Ach, het is al een hele verademing dat ditmaal een oudere vrouw blijft leven terwijl de jongeman sterft. Meestal is het andersom.
Welbeschouwd kan Réparer les Vivants moeilijk worden afgestraft op zijn individuele scènes. Deze zijn namelijk allemaal prima uitgevoerd: realistische dialogen, goed acteerwerk en allemaal een juiste lengte. De problemen ontstaan in de overkoepelende lijnen en hoe deze scènes (niet) in het grotere geheel passen. De film heeft namelijk een enorm probleem met focus. Dat de ouders van de comateuze jongen niet bijster veel aandacht krijgen, is spijtig maar dat zou overkomelijk zijn wanneer daar een interessante verhaallijn voor in de plaats zou komen. Echter, in aanloop naar haar operatie krijgen we in de tweede helft een inkijkje in het leven van de vrouw met hartfalen. Allemaal best interessant, maar er is niets waardoor haar leven voor de kijker meer of minder waardevol wordt. En aangezien de keuze van de ouders eerder al bekend is gemaakt, is er weinig reden om je over haar bezorgd te maken.
Toch valt dit deel nog best goed te praten, aangezien deze vrouw een prominente speler is in de harttransplantatie. Er mogen meer vraagtekens worden gezet bij het nut van scènes waarin allerlei zijdelings betrokken personages een momentje van uitdieping krijgen. Waarom wordt bijvoorbeeld de hoofdarts geïntroduceerd in een scène waarin hij zijn dochter naar zijn ex-vrouw brengt? Wat voor betekenis schuilt er achter zijn aanvaring met een zuster kort daarna? Welk doel dient het tonen van diens erotische fantasie in een lift? Wie vond het een goed idee om te laten zien welk vogeltje een betrokken arts wil kopen en hoe veel hem dat gaat kosten? Nogmaals: allemaal prima uitgevoerde scènes, maar ze dienen nauwelijks een doel (de meeste van deze personages zijn al gauw weer verdwenen) en ze slokken speeltijd op die een stuk nuttiger had kunnen worden besteed.
Mogelijk poogde regisseur en scenarist Katell Quillévéré een punt te maken over de complexiteit van het orgaantransplantatieproces en de grote hoeveelheid mensen die hierbij betrokken zijn. Bewonderenswaardig, maar dan had ze daar echt voor moeten gaan. Bijvoorbeeld door in te zetten op het medische personeel en juist de stervende jongen en de ontvanger van zijn hart te anonimiseren. Of was voor een ander uiterste gegaan door de verhalen van de vrouw met hartfalen en de rouwende ouders door elkaar te vertellen, waarbij de beslissende knoop pas laat wordt doorgehakt. Misschien was het daarmee allemaal wat conventioneler geworden, maar waarschijnlijk wel effectiever. Wat we nu krijgen, is namelijk een milde tussenvorm. Die is prima, maar een echt aangrijpend drama is het helaas niet geworden.
