Filmtotaal Recensie
Regie: Katell Quillévéré | Cast: Anne Dorval (Claire Méjean), Tahar Rahim (Thomas Rémige), Emmanuelle Seigner (Marianne), Bouli Lanners (Docteur Pierre Révol), Alice Taglioni (Anne Guérande), e.a.| Speelduur: 103 minuten | Jaar: 2016
Bij het vertellen van een verhaal moet altijd worden afgewogen wat wel en niet van belang is. Welke verhaalelementen zijn noodzakelijk en in welke hoeveelheid? Waar eindigt uitdieping en begint aandikking? Het beheersen van deze vertelkunst start misschien wel bij de afbakening: op welk punt begin je en waar sluit je mee af? Hoe start je bijvoorbeeld een film die aanvangt met een zeventienjarige jongen die door een auto-ongeluk in een coma belandt? Open je met het fatale ongeluk of op het moment dat zijn ouders telefonisch van het slechte nieuws op de hoogte worden gesteld? Allebei prima beginpunten, maar daarmee gun je de kijker geen enkele kennismaking met dit personage. Niet dat we hem uitgebreid hoeven te leren kennen, maar het is toch wel prettig als dit min of meer centrale personage iets meer is dan enkel 'de jongen die doodgaat'.
Réparer les Vivants vindt een heel mooi begin in de laatste ochtend die de jongeman in kwestie bewust meemaakt. Hij wordt wakker, verlaat het bed van zijn vriendin, kleedt zich aan, klimt uit het raam en gaat gedurende de optiteling op zijn skatebord richting de twee vrienden met wie hij vervolgens gaat surfen. Tijdens hun terugrit vindt het fatale ongeluk plaats. Dit alles duurt nog geen tien minuten, maar in die tijd wordt genoeg gedaan om het latere nieuws dat de jongen hersendood is, goed binnen te laten komen. De primaire ontvangers van deze onheilstijding zijn de ouders, naar wie de film op dat moment zijn focus lijkt te verschuiven. Helaas blijkt dat niet het geval; ze zijn al snel weer verdwenen.
