Met zijn film Here uit 2003 onderzocht schrijver-regisseur Zrinko Ogresta al de gecompliceerde gevolgen van de oorlog in Joegoslavië voor verschillende mensen. Met zijn nieuwste film On the Other Side buigt hij zich opnieuw over dit thema, maar dit keer concentreert hij zich op één gezin.
Zesna is een vrouw van middelbare leeftijd. Ogenschijnlijk alleenstaand met twee volwassen kinderen die elk hun eigen leven opbouwen. Maar dan krijgt ze op een dag een telefoontje van haar ex-man. Daar zit ze duidelijk niet op te wachten en al snel blijkt waarom. Haar ex is namelijk veroordeeld voor oorlogsmisdaden en net terug van het uitzitten van zijn straf in Den Haag. Zesna heeft na de oorlog moeten vluchten om in de anonimiteit van een nieuwe omgeving een nieuw bestaan op te bouwen.
Initieel houdt Zesna dan ook de boot af, maar iets uit hun verleden trekt haar toch om met hem in gesprek te gaan. Het zorgt voor frictie met de kinderen, die niks van hun vader willen weten. De schaamte dat ze zijn achternaam dragen, is voor hen al te veel om mee om te gaan. Het idee dat hun moeder weer wil aanpappen met de man die hun leven verpestte, is voor hen niet te bevatten.
Ksenija Marinkovic is prachtig in haar rol als Zesna die langzaam weer een verbinding begint te voelen met de persoon die ze was voor de oorlog en de gevoelens die ze toen had. Schaamte heeft gezorgd dat ze is overgegaan op de autopiloot om te overleven, contact hebben met vroeger laat zien wat ze eigenlijk vindt van haar man en brengt goede en slechte dingen in haar naar boven. Marinkovic weet al die conflicterende emoties geweldig weer te geven. Als ze herinneringen ophaalt, lijkt ze even weer een jongere versie van zichzelf. Op andere momenten verraadt ze met een enkele gelaatstrek wat ze voelt achter haar zorgvuldig in plooi gehouden masker.
On the Other Side bouwt op prachtige wijze spanning op, mede dankzij lange shots, waarin de camera weinig beweegt. Soms zijn de personages niet centraal in beeld of blokkeert iets het zicht, wat bijdraagt aan het ongemakkelijke gevoel van voyeurisme. De spanning mondt uit in een geweldige twist aan het einde, die je (waarschijnlijk) niet ziet aankomen. Omdat de informatie gaandeweg subtiel wordt verstrekt, komt deze ontknoping authentiek en organisch over in plaats van gemaakt voor effect. En juist met dat einde onderscheidt de film zich van andere Balkanfilms die omgaan met oorlogstrauma en vergeving. Niet voor niets werd de film geselecteerd als de Kroatische inzending voor de Oscars van dit jaar. De kans op een nominatie is inmiddels verkeken, maar hij had niet misstaan op de short list.
