Federico heeft een zwaar leven. In letterlijke zin, want de sympathieke, immer goedgeluimde man lijdt aan morbide obesitas. Zijn flinke omvang heeft zijn wereldje steeds kleiner gemaakt. Eigenlijk komt de man, die wat bijverdient met het maken van sieraden, zijn huis niet meer uit. 'Fede', zoals hij door zijn omgeving wordt genoemd, realiseert zich dat er een leven buiten zijn appartement is, maar moet het hebben van de verhalen van anderen en de foto's die zij hem laten zien. Als zijn zus en diens echtgenoot op een dag langskomen om de vakantiekiekjes te tonen, verandert er wat in het leven van Fede. Hij beseft dat hij nog een onontwikkeld fotorolletje in een doos onder het bed heeft liggen en besluit het te laten ontwikkelen.
De wereld is hard en dat geldt zeker wanneer het gaat om het oordeel over mensen met overgewicht. Dat Fede wat aan zijn gewicht moet doen, is echter niet de boodschap die de Mexicaanse cineast Alejandro Guzmán Alvarez met zijn speelfilmdebuut Walking Distance ons wil meegeven. Natuurlijk heeft de zwaarlijvige man te maken met afkeurende blikken. Fedes eigen zus heeft moeite haar walging te onderdrukken en zo zijn er nog vele anderen die met een boog om Fede heenlopen. Voor Guzmán Alvarez is het de mens die ertoe doet en de verlangens die hem drijven. Deze zorgen ervoor dat je rigoureuze beslissingen neemt en in het geval van Fede is dit het verlaten van zijn gevangenis en het hervinden van zijn passie om te fotograferen.
In de fotozaak treft Fede een jonge alternatief geklede knul die weliswaar zeer hulpvaardig is, maar achteraf ook allerlei smoesjes verzint zodra Fede problemen krijgt met de tweedehands camera die hij heeft aangeschaft. Een groot deel van Guzmán Alvarez' invoelende drama draait om de vriendschap tussen Fede en deze Paulo, aangevuld door zwager Ramón. Aan de hand van korte episodes, waarbij veelal de fotocamera centraal staat, leert Fede zijn omgeving en leven met geheel andere ogen te bekijken. Fotografie is meer dan een leuke hobby, omdat het voor de man met tweehonderd kilo schoon aan de haak een ontsnapping is. Walking Distance draait om de onvoorwaardelijke vriendschap die zich niet laat dicteren door uiterlijke schijn of de bikkelharde mening en vooroordelen van de buitenwereld.
De fysieke gesteldheid van Fede is hier enkel een gegeven, de omstandigheid die Fede in een isolement heeft doen belanden. Het is niet het issue waar zo nodig wat aan gedaan moet worden. Dat daar mogelijkerwijs anders over kan worden gedacht wordt gereflecteerd in de wat afhoudende instelling van Fedes zus. Maar Guzmán Alvarez stipt het enkel aan, als een van de invalshoeken waar hij heel bewust niet aankomt. Hoofdrolspeler Luca Ortega, in het dagelijks leven niet alleen acteur maar ook een begenadigd muzikant en componist, is niet alleen in uiterlijke verschijningsvorm imposant. Hij weet een delicate kant aan zijn personage mee te geven. Hij is een geduldige goedzak die zich heeft geschikt in zijn lot, totdat hij ruikt aan de vrijheid die de camera hem kan verschaffen. Thematisch is dit feelgooddrama weliswaar geen enorme hoogvlieger, omdat de echte pijn van Fede niet wordt uitgediept, maar het kent wel een hoog knuffelgehalte doordat het doet inzien dat hoop doet leven. Een mooi klein Zuid-Amerikaans drama met het hart op de goede plek.
