Na het vorig maand verschenen lowbudget-drama Fataal krijgt Nederland er met de Carry Slee-verfilming Kappen! nog een film over zinloos geweld bij. In plaats van de gevolgen, gaat het in dit geval vooral om de oorzaak. Foute vrienden en gebroken gezinnen lijken de grote boosdoeners te zijn. De jeugd is gewaarschuwd, hoewel de situatie wellicht te zwart-wit wordt geschetst om echt indruk te maken.
Dat is typerend voor veel films uit de Slee-reeks; stuk voor stuk jeugddrama's met onmiskenbaar goede bedoelingen, maar vaak ook uithangborden die met neonletters wijzen op de gevaren van drugs, anorexia of loverboys. Positieve uitschieter was Spijt!, een realistische kijk op pestgedrag en groepsdynamiek. En ook Pijnstillers leek in 2014 net een andere kant op te gaan. Debuterend regisseuse Tessa Schram had meer oog voor kleine, intieme momenten om warmbloedige mensen van haar personages te maken. Met Kappen! heeft ze daar minder ruimte voor genomen. De achtste Slee-film is er dan ook één die een duidelijkere boodschap moet uitdragen.
De film opent met drie beste voetbalvrienden die sinds de middelbare school uit elkaar dreigen te groeien. Met argwaan ziet Sander toe hoe Chris en Maarten hebben aangepapt met een nieuwe klasgenoot. Zwarte scooter, leren jack, altijd op straat, mes op zak; Emiel is fout nieuws. Maar dat hebben de jeugdvrienden niet door. Of in ieder geval te weinig, totdat het compleet mis gaat. Met dat beklemmende moment in een uitgestorven bos slaat het drama om naar een onvervalste thriller. Voor Slee-begrippen zit er veel dreiging in. Niet alles verloopt even geloofwaardig (bel de politie nou eens een keer!), maar de momenten waarop Sander emotioneel wordt gechanteerd, komen overtuigend binnen.
Minder goed werken de pogingen om duiding te geven aan het ontsporende gedrag. Zo krijgen we in een zijplot nadrukkelijk te zien hoe Chris kwetsbaar wordt gemaakt met een kapotte thuissituatie en een zusje dat hij probeert te beschermen. Ook Emiel heeft geen fijn gezin om op terug te vallen, wordt benadrukt in de matige ontknoping en gekunstelde gesprekken. Chris: "Hij laat me tenminste niet in de kou staan." Sander: "Nee, hij sleept je gewoon zijn kou in."
Kappen! heeft zeker weer dezelfde goede bedoelingen als de vorige films uit de reeks en zal de doelgroep ongetwijfeld weer aan het denken zetten, maar dit drama had beter kunnen binnenkomen als Schram meer nuance had aangebracht. Als de oorzaak van probleemjeugd niet alleen maar bij gebroken gezinnen neergelegd zou worden. Zo makkelijk zit de wereld niet in elkaar.
