Jesse Bleekemolen debuteert met zijn eerste speelfilm op zijn achttiende: er zijn er maar weinig die hem dit na zullen doen. De piepjonge regisseur liep al een jaar of twee met een idee in zijn hoofd om op basis van waargebeurde gebeurtenissen een drama te maken over zinloos geweld. Helaas is haalt dit thema nog steeds de internationale media. De dood van Joes Kloppenburg, die na een avondje stappen opkwam voor een zwerver die mishandeld werd, is inmiddels alweer twintig jaar geleden. De man die hem doodsloeg is alweer op vrije voeten. Bleekemolen liep op zijn twaalfde al rond bij Endemol. Hij verzamelde zo een keur van vakmensen en sponsoren om zich heen die zijn speelfilmdebuut samen met de Landelijke StichtingTegenZinloosGeweld vrijwel geheel belangeloos op poten zetten.
Het is verfrissend om te zien hoe een jonge filmmaker als Bleekemolen dit thema benadert dicht bij zijn eigen belevingswereld. Maar om het resultaat alleen maar te beoordelen op de leeftijd van de maker voert te ver. Bleekemolen is een veelbelovend talent, toont lef en doorzettingsvermogen, maar heeft ook nog een boel te leren. Hoe je een verhaal vertelt bijvoorbeeld, waarin de verschillende fases van een verwerkingsproces elkaar niet zo keurig afwisselen als in de voorlichtingsboekjes. Dit is overigens niet alleen Bleekemolen aan te rekenen, want hij schreef het scenario samen met Dick van den Heuvel. De opzet van het verhaal over de jonge twintiger Milan is dat het in hapklare brokken moet kunnen worden opgediend. Milan vraagt zijn vriendin ten huwelijk, opent een club en is helemaal het mannetje. Het noodlot slaat toe wanneer hij een aantal mannen de toegang tot zijn etablissement weigert. Zij nemen vervolgens wraak en doen Milan in een rolstoel belanden.
De ondernemer ondergaat de diverse stadia van het verwerkingsproces: ontkenning, woede, afkeer van zijn omgeving en acceptatie. Ondertussen probeert zijn omgeving het beste van de situatie te maken en de zaak draaiende te houden. Bleekemolen wil ermee onderstrepen dat je toch vooral op je naasten moet kunnen terugvallen; dat maakt de zaak een stuk draaglijker. Dan is er nog Milans aanstaande Sophie die zichzelf volkomen wegcijfert, maar hier zelf aan onderdoor dreigt te gaan. Zo fataal als de titel doet vermoeden is het allemaal niet, maar ook al lijkt het beter met de jongen te gaan, vanbinnen knaagt er van alles waarvan hij zijn omgeving noch de kijker deelgenoot maakt. Op die momenten laat Bleekemolen het ernstig afweten. We krijgen maar moeilijk hoogte van zijn hoofdpersoon, laat staan van zijn ware gevoelens. Andere personages moeten erop hinten en zelfs dat gebeurt uiterst onhandig en moeizaam.
Fataal stevent hobbelend af op het noodlot dat de titel al doet vermoeden. Het heeft echter nog het meest weg van een voorlichtingsfilm over zinloos geweld. Nuttig zeker, maar is dat waar de jeugd voor naar de bioscoop gaat? Hij zou het prima doen voor een schoolklas tijdens maatschappijleer. Het is verleidelijk om hiermee Bleekemolens inspanning af te serveren. Hij is een filmmaker die alles keurig volgens het boekje doet en nog niet de volwassenheid en zelfverzekerdheid toont om wat meer buiten de lijntjes te kleuren. Zijn regie is netjes, afgemeten en precies. Ondanks dit alles zal dit zeker een talent zijn waar we nog veel van zullen horen. Want wie kan nou op zijn achttiende zeggen dat hij filmregisseur is? Want zo mag Bleekemolen zich zeker noemen.
