Wereldwijde acceptatie zal nog wel een tijdje op zich laten wachten, maar transseksualiteit begint in ieder geval een steeds grotere groep mensen te bereiken. Zo liet niet alleen Bruce Jenner, Olympisch kampioen tienkamp, weten dat hij een vrouw in het verkeerde lichaam was, maar gaan de geprezen Wachowski-broers inmiddels ook als zussen door het leven. De emancipatie lijkt steeds meer vorm te krijgen en dat is ook terug te zien in films en series.
Transgender Laverne Cox speelt een belangrijke rol in het goed bekeken Orange is the New Black, Eddie Redmayne kreeg een terechte Oscarnominatie voor zijn vertolking van Lili Elbe in The Danish Girl en met het nieuwe drama Three Generations is het nu de beurt aan Elle Fanning. Ook zij is niet de minste. De pas achttienjarige actrice, bekend geworden met o.a. Somewhere, Super 8 en Maleficent, mag inmiddels worden gezien als een van de veelbelovendste talenten in Hollywood.
Ze speelt niet alleen sterk, maar toont ook lef in de keuzes die ze maakt. Nadat ze eerder dit jaar te zien was in modehorror The Neon Demon, waagt ze zich nu aan een rol als jongen in een meisjeslijf. Ramona zou eigenlijk Ray moeten heten, geen borsten meer willen hebben en in een steviger lichaam willen rondlopen. Maar dat gaat niet zomaar. Testosterontherapie is nodig, en een zestienjarige moet daar de handtekeningen van beide ouders voor hebben.
Dat is een probleem, want Rays vader verliet het gezin vlak na de geboorte en weet dus überhaupt niet dat hij eigenlijk een jongen op de wereld heeft gezet. Moeder Maggie zit met de handen in het haar. Ze wil het beste voor haar dochter, maar weegt dat wel op tegen het feit dat ze de beerput van haar eigen verleden moet opentrekken? Want ook dat zal ten koste gaan van haar kind. Is instemmen met Rays wens dus wel het beste wat ze als moeder kan doen? Het onomkeerbare proces betekent namelijk ook dat haar dochter nooit meer zwanger kan worden.
Wanneer Ray zelf haar vader opzoekt, begint Three Generations te lijken op het Oscargenomineerde feelgooddrama The Kids are All Right, over de kinderen van een lesbisch koppel die contact zoeken met hun biologische vader. Ook in dit geval staat daarbij een ongewone thuissituatie centraal: Ray en Maggie wonen in één huis met oma Dolly en haar vriendin. De drie generaties uit de titel dus. De jongste die vecht voor haar toekomst, de middelste die haar verleden moet afsluiten om door te kunnen gaan en de oudste die advies geeft en relativeert.
Dat levert een charmant drama op waarin regisseur Gaby Dellal op de gebruikelijke momenten de knoppen voor lachen en huilen indrukt. Minder doorvoeld en oprecht dan eerdergenoemde indiehit uit 2011, deels ook vanwege een ongelukkige casting. Elle Fanning is zonder meer een talent en laat ook hier zien dat ze iedere emotie feilloos onder controle heeft, maar het kost moeite om haar te geloven als man in een vrouwenlichaam. Er is meer nodig dan kortgeknipt haar en stoere kleding. Om het verschil te snappen: zie Hillary Swank in Boys Don't Cry of Felicity Huffman in Transamerica.
