Na twaalf jaar afwezigheid is 's werelds meest onverbeterlijke, klunzige vrijgezel aller tijden terug: Bridget Jones. De vorige twee films over de Britse dame, Bridget Jones's Diary (2001) en Bridget Jones: The Edge of Reason (2004) waren gebaseerd op boeken van schrijfster Helen Fielding, maar dit keer werd inspiratie gehaald uit de columns die Fielding voor The Independent schreef. Het derde boek dat Fielding schreef, waarin Bridget een vijftigjarige weduwe is, liet men dus links liggen. Het resultaat is een iets vrolijker verhaal, dat zich tien jaar eerder afspeelt.
Als we Bridget voor het eerst zien, viert ze net haar drieënveertigste verjaardag. Ze doet dat in haar eentje, op de bank, in haar pyjama en zingend op foute muziek. Aan het einde van The Edge of Reason hoorden we haar nog vertellen de ware liefde en geluk gevonden te hebben met Mark Darcy, maar die droom is aan diggelen. Nu is ze weer single en heel erg vindt Bridget dat niet, ook niet omdat haar andere ex-liefje, Daniel Cleaver (een rol van Hugh Grant die na jaren steggelen over het script uit het project stapte en dus niet te zien is) overleden is.
Aan dat eenzame, vrolijke en ogenschijnlijk weinig complexe leventje van Bridget komt snel een einde wanneer ze zwanger blijkt te zijn. Van wie is onduidelijk, want ze is in korte tijd met twee mannen naar bed geweest. Zowel de knappe Amerikaan Jack Qwant als haar oude vlam Mark Darcy kan de vader van haar kind zijn.
Dit is lang niet de enige verhaallijn die aan bod komt. De film kijkt namelijk niet alleen naar modern ouderschap (bijvoorbeeld tussen homoseksuele stellen of alleenstaande ouders), maar naar veel meer dan dat. Zo blijkt Qwant een miljardair te zijn, die zijn geld verdiend heeft met een algoritme dat laat zien of je voor iemand gemaakt bent of niet. Maar kun je liefde echt kwantificeren? Het is maar de vraag en dat is dan ook waar de film antwoord op probeert te geven.
Die antwoorden zijn lang niet altijd vernieuwend, maar dat hoeft ook niet. Bridget Jones's Baby is namelijk precies zoals de vorige films vooral erg amusant om naar te kijken, iets wat vooral te danken is aan hoofdrolspeelster Renée Zellweger. Zij speelt het personage, ondanks dat het al meer dan een decennium geleden is dat ze in haar huid kroop, met verve en brengt met afstand de meeste humor in. Ook de momenten tussen Mark en Jack zijn erg geinig. Het moest natuurlijk wel zo zijn dat de twee er uiteindelijk achter zouden komen dat ze allebei de mogelijke vader van het kind zijn. De onderlinge strijd die daarop volgt - om te laten zien wie de beste vader is - zorgt voor de grappigste momenten. Daarnaast is er ook nog de collega van Bridget, met wie ze veel geinige een-tweetjes heeft.
Minder geinig zijn de scènes met de nieuwe baas van Bridget. Geen enkel moment doen de makers hun best daar iets zinnigs mee te doen, waardoor de dame in kwestie vooral irritant is. Het blijft gissen naar de reden van haar aanwezigheid, maar zonder haar was de film minstens een kwartier korter geweest en dat is een prima lengte voor een komedie zoals deze. Ondanks dat blijft de film onderhoudend genoeg en schreeuwt het einde zelfs om een vervolg. Tot over een paar jaar dan maar?
