Er is niets dodelijkers voor het beste restaurant ter wereld dan de dagelijkse sleur. Hoe kan je de allerbeste chefs ter wereld blijven overtreffen als je steeds met dezelfde blik naar dezelfde ingrediënten kijkt? René Redzepi besloot een nieuwe uitdaging aan te gaan en zichzelf in een compleet andere cultuur te storten, door zijn restaurant Noma tijdelijk naar Japan te verplaatsen. Zijn poging om Noma nieuw leven in te blazen wordt op de voet gevolgd door Maurice Dekkers (Keuringsdienst van Waarde) in zijn eerste film.
Veel voedseldocumentaires bejubelen de legendes van het vak en proberen voornamelijk de eetbeleving op de een of andere manier te vangen in het filmmedium. Ants on a Shrimp gaat echter niet voor de makkelijke foodporn-shots maar juist voor de minder glamoureuze kant van de topkeuken. Na anderhalf jaar voorbereiding komt Redzepi verloren aan in de culturele inspiratiebom die Tokyo heet. Hij spreekt geen woord Japans, de gekozen locatie bevalt hem allerminst en het team dat alvast een maand heeft geoefend op locatie heeft weinig vooruitgang geboekt. De gerechten zijn hetzelfde als in Denemarken, met een vleugje Japan, eerder een herhaling met een gimmick dan de heruitvinding waar hij duidelijk op hoopte.
Dekkers duikt in het perfectionistische aspect van Noma en tracht in plaats van het eindresultaat juist het creatieve proces te vangen. In zekere zin is dat goed gelukt. Redzepi en zijn team leggen hun visie uit en gaan ver in hun zoektocht naar voedselperfectie. Van het persoonlijk proeven van elk zuur steeltje en geel blaadje in een bos en het experimenteel frituren van vissperma tot het doden van eindeloos veel schildpadden om de soep precies goed te krijgen. Men stopt zoveel mogelijk tijd in het ontdekken van de lokale eetcultuur, om zich vervolgens twintig uur per dag op te sluiten in een ondergrondse keuken in een schijnbaar eindeloos voedselexperiment.
Enigszins verfrissend is het in een positief daglicht zetten van imperfectie tijdens deze queeste. Redzepi haalt geen genoegen uit een makkelijk succes en vindt geluk eerder in duizendmaal falen in het passievol najagen van iets onhaalbaars. Dat het team hierbij moet leren leven met een stortvloed aan mislukkingen en hun sociale levens compleet opzij moet zetten om de top te bereiken, lijkt hen totaal niet te deren. Falen en het nimmer tevreden zijn wordt neergezet als iets positiefs, als nodige ingrediënten voor een eindresultaat met betekenis. Vaak wordt zon vorm van opoffering gebalanceerd met een geweldig resultaat dat alles goedmaakt. Een filmversie van het fantastische smaakavontuur dat een klant in een restaurant van Noma te wachten staat hoef je echter niet te verwachten. Ants on a Shrimp laat juist zien dat iemand als René Redzepi even content is met de uitputtende ontdekkingsreis zelf als de tijdelijke beloning die het oplevert.
Toch brengt deze insteek een probleem met zich mee. Als kijkje achter de schermen is Ants on a Shrimp uitstekend, maar de film blijft erg objectief observerend. Zodanig dat het weinig stof tot nadenken geeft. De documentaire biedt een mooi podium aan het team van Noma maar heeft er niet al te veel over te zeggen. Voor foodies of mensen die zelf worstelen met een creatief proces zijn er genoeg waardevolle beelden om iets uit te halen. Toch zou het zoveel sterker zijn voor een algemener publiek als alle losse ingrediënten werden verenigd door een diepere laag. Het gaat uiteindelijk niet verder dan het volgen van de dagelijkse sleur en werkprocessen van perfectionistische chefs en is daarmee een prachtige bedrijfsfilm, maar niet veel meer dan dat.
