The Legend of Tarzan is de nieuwste film van David Yates, die we vooral kennen van de laatste vier Harry Potter-films. Dit is de eerste film die hij sindsdien regisseert, voordat hij later dit jaar weer terugkeert naar de tovenaarswereld met Fantastic Beasts and Where to Find Them. De vraag is of Yates met de verfilming van deze andere geliefde boekenreeks net zo goed overweg kan.
Leon Rom is een gezant van de Belgische koning Leopold. In diens naam struint hij Afrika af, op zoek naar waardevolle diamanten om de veroveringsdrift van de koning te financieren. Helaas voor Rom is het Afrikaanse stammenhoofd Mbonga niet van plan zijn diamanten zonder slag of stoot af te staan. Mbonga wil echter wel een deal sluiten: indien Rom hem Tarzan bezorgt, met wie hij nog een appeltje te schillen heeft, is hij best bereid te diamanten af te staan...
The Legend of Tarzan is geen oorsprongsverhaal. We ontmoeten de titelheld als hij de jungle al lang achter zich heeft gelaten en als Lord Clayton III met zijn vrouw Jane een beschaafd leven in Engeland leeft. Het stel wordt onder valse voorwendselen terug naar Afrika gelokt, waar ze al snel in de val trappen die Rom voor ze heeft klaargezet. Rom ontvoert Jane en Tarzan moet zijn liefje zien te redden: "He's Tarzan. You're Jane. He'll come for you". Hij krijgt daarbij hulp van George Washington Williams, een voormalige soldaat en schrijver (die overigens echt bestaan heeft).
Is Tarzan nog wel van deze tijd? De creatie van schrijver Edgar Rice Burroughs, die ook een hoop sciencefictionverhalen schreef, sprak in vroeger tijden zeker tot de verbeelding. Er zijn tientallen films over de lianenslingeraar gemaakt, een Disneyfilm en meerdere tv-series. Maar anno 2016 is Afrika allang niet meer zo mysterieus als toen de verhalen zo'n honderd jaar geleden uitkwamen. Spreekt het wat oubollige verhaal van een blanke Europeaan tussen de wilde dieren en inheemse stammen een modern publiek nog wel aan? Yates en zijn scenaristen proberen wat nieuwe diepgang toe te voegen thema's als slavernij, kolonisatie en racisme komen aan bod. Een dappere poging om Tarzan, naar de tijdsgeest, wat politiek correcter te maken. Hij is hier een gelijke van de Afrikanen, die in de verouderde boeken nogal eens als stereotype en moreel inferieur werden neergezet.
Ondanks die poging tot diepgang blijft The Legend ofTarzan als puntje bij paaltje komt toch een vrij standaardverhaal over de dame in nood die door een mannelijke held gered moet worden ook al zo'n cliché dat anno nu eigenlijk niet meer kan. Veel van de actiescènes hebben we ook al vaker en beter gezien. Een groep ontdekkingsreizigers ziet zichzelf plots omringd door dodelijke inboorlingen: in Zulu was van vergelijkbare scène veel zenuwslopender. Tarzan neemt het op tegen een treinwagon vol tegenstanders: dat zagen we spannender en spectaculairder in Snowpiercer. Tarzan en George Washington Williams moeten rennend een kudde struisvogels voorblijven: die scène doet wel erg sterk aan een bekende scène in Jurassic Park denken. Het gaat te ver om David Yates en de zijnen zomaar van jatwerk te beschuldigen, maar erg origineel is het allemaal niet.
Alexander Skarsgård heeft wel het juiste uiterlijk, maar niet voldoende charisma om een overtuigende hoofdrolspeler te zijn. Zijn koele, afstandelijke uitstraling paste prima bij zijn rol als vampier in succesvolle serie True Blood, maar werkt minder goed voor deze hoofdrol. Hij doet zijn best, maar vooral Samuel L. Jackson en Margot Robbie (die nog wat pit meegeeft aan haar verder vrij ondankbare rol) geven prima vertolkingen. Christopher Waltz' slechterik is eigenlijk het minst interessant: hij speelt op de automatische piloot en het verschil met een van zijn vele andere schurkenrollen is nauwelijks zichtbaar.
Toch is The Legend of Tarzan zeker geen slechte film. Hij komt weliswaar wat traag op gang, maar de actie is vermakelijk en afwisselend, en af en toe is er ruimte voor een komische noot. Een rechttoe-rechtane actie/avonturenfilm volgens het boekje dus, waar je je niet echt een buil aan kunt vallen. Geen verkeerde keus voor een luchtig bioscoopavondje, maar geen film die in het collectieve geheugen gegrift zal worden.
