Wat heeft de CIA toch met Parijs? Jason Bourne had er een woning, Bryan Mills raakte er zijn dochter kwijt, Ethan Renner moest er een laatste missie uitvoeren en Charlie Wax maakte er een grote puinhoop van. Is het omdat Parijs de stad van de liefde zou zijn en de CIA juist het tegenovergestelde vertegenwoordigt? Toegegeven, de drie laatstgenoemde personages zaten in films uit de koker van Luc Besson, die het blijkbaar geen probleem vindt om zijn thuisstad overhoop gehaald te zien worden door (ex-)CIA-agenten die hun boekje te buiten gaan. Die gewoonte in acht nemend, komt het als een verrassing dat Besson niets te maken heeft met Bastille Day. De film houdt zich namelijk opvallend goed aan zijn formule voor in Parijs gesitueerde actiethrillers die even gemakkelijk te bekijken als te vergeten zijn. Compleet met overgekwalificeerde hoofdrolvertolker.
Laatstgenoemde is Idris Elba, die al geruime tijd goed aan de weg timmert maar nog net niet is doorgestoten naar de absolute top van Hollywood. Hij heeft de liefde van de critici en het publiek, maar de absolute sterrenstatus lijkt nog even op zich te laten wachten. Bastille Day toont aan dat die wel binnen handbereik is. Niet omdat het zon denderende film is (integendeel), maar omdat hij leunt op Elbas starpower. Daarvoor hoeven we enkel de poster maar te bekijken. Deze toont Elba en zijn medespeler Richard Madden, wiens rol praktisch even groot is (misschien zelfs groter), maar toch is het enkel Elbas naam die boven de titel prijkt.
Madden speelt een Amerikaan die in Parijs zijn kostje bij elkaar scharrelt met zakkenrollen. Daarin is hij dusdanig goed dat wanneer hij verdacht wordt van terroristische activiteiten, hij de CIA moeilijk kan overtuigen dat zijn misdaden een stuk onschuldiger zijn; hij is bij de autoriteiten geheel onbekend. De verdenking berust op het stelen van de verkeerde tas: een die ogenschijnlijk enkel waardeloze spullen bevat, maar vervolgens ontploft en burgerslachtoffers maakt. Hoewel de door Elba vertolkte CIA-agent het niet zo nauw neemt met de regels (zo krijgen we althans te horen in een uitleggerige dialoog), begrijpt hij snel genoeg hoe de vork in de steel zit, waarna hij met de zakkenroller aan de slag gaat om de verantwoordelijken voor de aanslag op te sporen alvorens ze opnieuw toeslaan.
Bastille Day komt uit op een moment dat Parijs herstellend is van een terreurdaad. Vaak worden films die op dergelijke wijze door de actualiteit zijn ingehaald enige tijd uitgesteld om tere zieltjes te ontzien. Ditmaal is dat niet gebeurd en de reden daarvoor lijkt helder: de film heeft simpelweg te weinig met de realiteit van doen om mensen voor het hoofd te kunnen stoten. Terrorisme is hier simpelweg een eenvoudig element om het plot op gang te brengen. Voor de vorm wordt er wat gerommeld met de spanning tussen politiemachten en rebellerende burgers, en hoe extreemrechtse politici garen spinnen bij dergelijke onrust, maar uiteindelijk heeft Bastille Day over al deze gewichtige onderwerpen helaas bijzonder weinig te melden. Wat overblijft is een redelijk onderhoudende actiefilm die door de charme van Idris Elba wat omhoog wordt getild, maar dat kan helaas niet verhullen dat het allemaal wel erg bekend aandoet.
