De moderne manier van oorlogsvoering was recentelijk nog onderwerp van het Amerikaanse drama Good Kill met een hoofdrol voor Ethan Hawke. Hieruit kwam al naar voren dat de afstand tussen doel en de militair die een raket afvuurt of een bom werpt steeds groter wordt. Oorlog wordt steeds minder vaak vanuit de lucht, laat staan vanaf de grond uitgevochten, maar wel vanuit een container in een Amerikaanse woestijn tienduizenden kilometers verderop. Wat doet dit met het gestel en de emoties van de militair? Is er nog wel een link tussen dader en slachtoffer, de goedzakken en de slechterik? Hawke had het er maar moeilijk mee, vooral omdat zijn privéleven ook nog eens in puin lag. De Nederlandse filmmaker David Verbeek behandelt dezelfde thematiek, maar gooit het over een geheel andere boeg. Full Contact is beklijvender dan Good Kill en stemt veel meer tot nadenken. Verbeek onderneemt dappere pogingen om de beleving van de militair in kwestie te verbeelden.
In de Nevada-woestijn in het westen van de Verenigde Staten staat zo'n container van waaruit de vreselijkste precisiebombardementen plaatsvinden. Met enkel een scherm voor zijn neus en zijn duim op de knop van zijn joystick kan dronepiloot Ivan van afstand de doelwitten in het grensgebied van Afghanistan en Pakistan opblazen. Het heeft de piloot tot een apathisch persoon gemaakt die maar moeilijk met zijn gevoel in contact kan komen. Ivan is op zowel het professionele als het persoonlijke vlak het contact met de werkelijkheid kwijtgeraakt. De interesse van een vrouw kan hem weinig bekoren, al zou ze het nog zo graag willen. Met een stripper heeft hij liever lange gesprekken. Hij hangt zelfs een verhaal op dat hij impotent is. Dan maakt Ivan een kardinale fout door een school op te blazen. De onschuldige slachtoffers achtervolgen hem tot in zijn slaap en zelfs de krochten van zijn ziel.
Verbeek is een verhalenverteller die het zijn publiek doorgaans niet gemakkelijk maakt. Dit blijkt ook uit vorige projecten zoals de belevingswereld van een gamer in R U There en het Verre Oosten bezien door de ogen van een westerling in Shanghai Trance. Het is een lijn die de jonge filmmaker met Full Contact doortrekt. De titel vertegenwoordigt zowel een wens als de vervreemde geestestoestand van de dronepiloot. Terwijl de gevolgen van zijn werk steeds heftiger worden, duikt Verbeek dieper weg in de belevingswereld van Ivan. De pijn die hij voelt, wordt inzichtelijk gemaakt in verwarrende trips, waarbij de terrorist fysiek in een boksring opduikt en Ivan wegvlucht op een onbewoond rotseiland dat zijn onderbewuste moet voorstellen. Het zijn dappere pogingen om de geestelijke ontwikkeling die Ivan doormaakt handen en voeten te geven. Door Ivan in een isolement te plaatsen, ontdoet Verbeek alles ook nog eens van overbodige franje. Maar zelfs met de volledige concentratie en minimale zintuiglijke stimuli is het haast een onmogelijke opgave om in contact met zijn hart en geest te komen.
Dit is geen makkelijk te verteren oorlogsdrama, al is het maar omdat de fantasievolle aanpak van Verbeek niet voor meer toenadering tot Ivan zorgt. De regisseur probeert abstracte gegevens invoelbaar te maken, maar het zorgt alleen maar voor een nog bredere interpretatie. Dit resulteert in nog meer stof tot nadenken. Verbeek geeft een intrigerend inkijkje in de verwerking van een oorlogstrauma en de omgang met schuldgevoel en boetedoening, maar de hoofdpersoon blijft in mysteriën gehuld. Zijn omgang met de mensen om zich heen is afstandelijk, verwoede pogingen tot verbinding ten spijt. Toch is Full Contact een fascinerende ontdekkingstocht in de psyche van een mens die niet alleen tegen de onzichtbare vijand aan het andere end van de aardkloot strijdt, maar bovenal zichzelf bevecht. Het leven van de moderne soldaat is juist door het hoge abstractieniveau en de menselijke geest die de hiaten opvult uitermate complex. David Verbeek toont zich wederom een uniek filmmaker, die zijn publiek niet wil gerieven, maar wil ontregelen.
