Een man die we verder alleen leren kennen als MP wordt na een vechtpartij wakker in het ziekenhuis. Zijn geheugen is hij kwijt, net als zijn verbale en motorische vaardigheden. Na een revalidatieperiode mag hij eindelijk met zijn vrouw naar huis, maar daar kan hij slecht aarden. Opgesloten in huis raakt MP rusteloos en hij besluit huis en haard te verlaten en op reis door Europa te gaan.
Tijdens deze reis door ons werelddeel ontmoet MP een keur aan mensen. Hij komt in contact met een oude vlam die maar niet kan geloven dat hij haar vergeten is, een blinde lotenverkoper met de waarheid in pacht en een verdwaalde taxichauffeur. Alle ontmoetingen doen MP herinneren aan iets uit zijn vorige leven, al weet hij niet precies wat.
Hetzelfde geldt voor regisseur Fiona Tan, die duidelijk iets wil zeggen met deze markante ontmoetingen, maar wat precies laat zich moeilijk vatten. Zelf omschrijft de Nederlandse haar werk als deels fictie, deels documentaire over de tijdsgeest van hedendaags Europa. Het is echter de vraag of het bioscooppubliek ook met die gedachte weer de zaal uit zal lopen. Tan wisselt MPs fictieve omzwervingen af met nieuwsbeelden en interviews met alledaagse Europeanen, maar er is nauwelijks een rode draad in het geheel te ontdekken. Een lineair verhaal vertellen is duidelijk niet haar bedoeling, maar alsnog weet ze weinig verband te leggen tussen de verschillende segmenten. De delen sluiten wat betreft verhaal en thematiek slecht op elkaar aan, waardoor er nauwelijks enige betekenis uit op te maken is.
Slechts sporadisch komen Tans ideeën naar voren. Nieuwsbeelden van demonstraties in Griekenland tonen herkenbare situaties, maar zonder context betekenen deze beelden weinig. Daarnaast weet Tan geen persoonlijk gezicht aan dergelijke situaties te geven. Daarvoor is een dronken Griek die zich tegen MP beklaagt over zijn werkeloosheid te voor de hand liggend. Zelfs als ze diverse inwoners van ons werelddeel aan het woord laat over hun hoop en angsten voor de toekomst leidt dat niet tot nieuwe inzichten, want de interviews tonen nergens aan waarom deze mensen zich zo voelen.
Tans uitgangspunt een blik op het Europa van nu, gezien door de ogen van iemand die er grotendeels nieuw instaat had een unieke blik op ons werelddeel kunnen bieden. Het is daarom zo zonde dat ze niet in haar opzet slaagt. Daarvoor is haar ongelukkige combinatie van documentaire en fictie te warrig. MPs verhaallijn weet de verschillende segmenten nauwelijks met elkaar te verbinden, en loopt uiteindelijk op niets uit. Tan suggereert dat heden en verleden, voor zowel het individu als heel Europa, onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Deze simplistische boodschap mag dan de waarheid zijn, maar wel één als een koe.
