Na het einde van The Hunger Games en het naderende einde van de Divergent-serie, wordt het tijd een boek uit te kiezen voor een nieuwe young-adult-filmtrilogie en een actrice klaar te stomen voor een nieuwe heldinnenrol. Het gekozen bronmateriaal? The 5th Wave, een goed ontvangen sciencefictionverhaal van Rick Yancey, die alvast verder werkt aan het derde boek dat ook dit jaar uitkomt. Deze boeken zouden zogenaamd voor aliens moeten doen wat Twilight eerder al deed voor vampiers. Chloë Grace Moretz speelt in de verfilming Cassie Sullivan, een doodgewoon meisje dat gedwongen wordt tot volwassen daden wanneer aliens genaamd The Others de mensheid verdelgen.
Het eerste half uur steekt best aardig in elkaar. In vier geweldsgolven van buitenaardse oorsprong wordt het gros van de mensheid uitgeschakeld. Het wordt op een vlotte wijze door Cassie uitgelegd. Het in golven decimeren van de mensheid is een enigszins verfrissend idee en door de film hiermee te openen lijkt het eventjes Independence Day in sneltreinvaart, mede dankzij een bescheiden UFO die dreigend boven het aardoppervlak hangt. Cassie begint als een onschuldig meisje dat verliefd is op de lokale sportheld van school, maar dreigt al snel haar (mede)menselijkheid te verliezen wanneer ze haar ongemakkelijke geflirt in moet ruilen voor harde overlevingstactieken. Na de opzet en zodra de titulaire vijfde golf begint waarbij The Others zich onder de mensen bevinden, kun je de film echter beter uitzetten. Vanaf hier gaat het enkel bergafwaarts.
Wat volgt is namelijk één grote oprisping van clichés uit het young-adultgenre. Zo komen Cassies zelfstandigheid en enige emotionele diepgang compleet tot stilstand na de introductie van een houthakker/toyboy genaamd Evan, die met het charisma van een blok hout haar romantische tegenspeler moet voorstellen. Zelfs het idioom Still a better love story than Twilight kan hier niet toegepast worden, daadwerkelijk elke romantische scène is tenenkrommend dankzij het platte acteerwerk van Alex Roe. Wanneer concepten als menselijkheid en kunnen liefhebben er dan nog prekerig in gepropt worden zonder enige nuance begint het zowaar te irriteren. Bovendien leidt de kleding van het paar behoorlijk af. Cassie en Evan leven in een vernietigde wereld die visueel doet denken aan The Walking Dead, maar ze zijn gekleed alsof ze in een H&M-reclame rondlopen.
Terwijl Evan met zijn romantische subplot de toon en het vlotte verhaal compleet laat ontsporen, helpt Liev Schreiber als 'kolonel explicateur' ook niet bepaald mee. De acteur doet dan misschien zijn best met het beperkte materiaal, wel is het kunstig hoeveel van zijn tekst slechts uiteenzetting van het plot betreft. Wat overigens geldt voor bijna elk personage naast Cassie in de tweede helft van de film. Het laatste en grootste struikelblok is nog wel de opzet van een dubbele protagonist.
Na de redelijke start wordt namelijk afgewisseld tussen Cassie die haar broertje probeert te vinden en haar eerdere potentiële schoolvriendje dat met dat broertje op een militaire basis is beland. Hoe goed dit in het boek ook mag werken, zodra zijn verhaallijn aan de beurt is, zakt de film ontzettend in. De tweede protagonist heeft nauwelijks een achtergrondverhaal of motivatie meegekregen en Nick Robinson speelt zijn rol zo nonchalant als het maar kan. Zo zit je afwisselend te kijken naar een ongeïnspireerd en onromantisch liefdesverhaal en een persoonlijkheidsloze jongen die de geijkte trainingsscènes doorloopt.
Het script is minimalistisch ingevuld met meer verhaaltechnisch gepreek dan natuurlijke dialogen. Doordat sommige details te opzichtig worden weggelaten, kun je de plottwists van mijlenver zien aankomen. Bovendien hebben deze nauwelijks impact wegens onovertuigende special effects, de kleine schaal van de gebeurtenissen en een gebrek aan personages of een wereld waar je echt om geeft. Het is zonde dat de film barst van het platte acteerwerk, duffe verhaalvertelling en aan het einde een explosie van 'deus ex machinas' en genreconventies. Chloë Grace Moretz wekt als enige de indruk dat ze echt haar best doet en vormt het enige kleine lichtpuntje. Helaas mag het niet baten. Het had alle potentie in de wereld gezien het basismateriaal, maar het is eerder een vierdubbele aanval op het young-adultgenre met vier golven aan filmzondes en een vijfde golf van slaapverwekking.
