De Amerikaanse essayist H.L. Mencken (1880-1956) zei ooit: Bachelors know more about women than married men. If they didn't, they'd be married too. Harry, de hoofdpersoon van Married Life, snapt in ieder geval weinig van zijn vrouw Pat en van zijn maîtresse Kay. Zijn ongetrouwde vriend Richard, die ons het verhaal op droge toon vertelt, lijkt de dames iets beter te begrijpen. Maar of dat écht zo is, valt nog te bezien.
Harry is eigenlijk helemaal niet het type om vreemd te gaan. Als hij het Richard tijdens een lunch vertelt, kijkt deze dan ook verbaasd op. Het probleem, vertelt Harry, is dat zijn vrouw alleen maar seks wil. Vandaar dat hij de lieve, mooie en jonge Kay niet kon weerstaan: zij biedt hem de genegenheid die hij thuis niet vindt zonder zijn huwelijk op te geven. Want het jaar is dan ook 1949: de kapsels zijn ingewikkeld en niet te verstoren, tijdens de lunch worden martinis gedronken, en een scheiding is het ergste wat een vrouw kan overkomen. En dat wil Harry zijn vrouw niet aandoen... en besluit daarom dat de enige humane optie is om haar dan maar te vermoorden.
Zo verandert de film van een licht satirische kijk op de wereld van vlak na de Tweede Wereldoorlog in iets donkerders, al gaat de humor nooit verloren. Je komt haast in de verleiding om Married Life vanaf Harrys biecht Hitchcockiaans te noemen. Zo spannend als de films van de master of suspense wordt het door de afstand die het zorgvuldige productie design en de droge toon veroorzaken nooit echt, maar de plotwendingen zijn er niet minder leuk om.
Kay ziet er overigens wel echt uit als het prototype Hitchcock-blondine, met haar bloedrode lippen en mooie pakjes. Toch is ze geen femme fatale, en ondanks de moordzuchtige intenties van sommigen is niemand hier echt slecht. De problemen en complicaties zijn puur het gevolg van miscommunicatie en misverstanden. Zo vindt Pat het geen moment verdacht dat Harry zo vaak overwerkt, en vermoedt ze zijn plannen ook absoluut niet, maar Harry blijkt op zijn beurt geen idee te hebben wat Pat nou eigenlijk denkt en voelt. En dat Richard zijn nieuwe vriendinnetje wel érg leuk vindt? Ook dat heeft hij absoluut niet door.
Married Life is niet een film waar je lekker bij weg kunt dromen, maar wel eentje waar je van een afstandje met bewondering naar kan kijken. Naar het plot dat zich ontvouwt op een manier die altijd logisch is, maar zelden voorspelbaar. Naar het met veel zorg en details opgeroepen tijdsbeeld. Naar de subtiele humor in de dialogen. En tenslotte naar de vier hoofdrolspelers; Pierce Brosnan is namelijk heerlijk als de wat onbetrouwbare levensgenieter Richard, en Chris Cooper zorgt er met zichtbaar genoegen voor dat je nooit twijfelt aan de goede bedoelingen achter zijn moordplannen. Rachel McAdams moet vooral mooi zijn, maar weet er ook voor te zorgen dat Kay een persoon blijft, een mooi opgebouwd, rond personage. En dan is er nog Patricia Clarkson: intelligent, sexy, en vol verrassingen. Clarkson speelt al jaren mooie bijrollen, dus wordt het nu toch eens tijd dat iemand een film speciaal voor haar schrijft.
Married Life blijft een beetje een intellectuele exercitie. Maar dan wel een met genoeg humor om licht verteerbaar te zijn, en die je na het prachtige eindshot met een tevreden gevoel achterlaat. Weet jij wat zich afspeelt in het hoofd van de persoon die naast je licht te slapen? Waarschijnlijk niet. Maar dat betekent niet dat het getrouwde leven helemaal niets moois te bieden heeft.
