Tja, het is een mooi gedraaide film met overwegend goed acteerwerk en een veelheid aan stijlen en effecten die flink door elkaar zijn gehusseld. Van een grove zwart-witachtige korrel via gelige tinten en blurs naar de strakke kleuren van de moderniteit. De cinematografie is netjes en het verhaal over het leven van Edie Sedgwick als de tijdelijke lieveling van Andy Warhol lijkt ook nog op feiten te zijn gebaseerd. Maar wat moet je er nu verder van denken?
Om te beginnen is de opening van de film vrijwel letterlijk geleend van Wim Wenders The Million Dollar Hotel: een in slowmotion rennend figuur met daar overheen een slome vertelstem, waarschijnlijk van de renner zelf, met trage en indringende muziek. Het is een shot dat overgaat in een lange flashback om tegen het einde van de film weer uit te komen bij datzelfde openingsshot. Op zich is hier niets mis mee, behalve dat na het zien van de film je niet meer aan de gedachte kunt ontsnappen dat het gebrek aan de originaliteit in deze openingssequentie voor de gehele film blijkt te gelden.
Edie Sedgwick lijkt een lastig onderwerp, niet zozeer omdat het ingewikkeld is om een historisch drama te verfilmen, maar omdat het alwéér de New Yorkse kunstscène van de jaren zestig betreft. Wéér Andy Warhol en zijn atelier The Factory. Misschien ligt het ook wel aan Edie Sedgwick zelf, wier levensverhaal nu eenmaal niet veel verder komt dan incest, grote stad, drugs en uiteindelijk de dood. Uiteraard, veel valkuilen hier, ook in de plot, maar het zijn toch de keuzes van de regisseur die de film uiteindelijk moeten maken. Het lijkt een gebrek aan visie en durf, zowel in plot als regie, dat de film parten speelt.
Als je zulke bekende, historische figuren (die ook nog zó excentriek als Andy Warhol zijn) in beeld wilt brengen kun je niet alles wat we al van ze (denken te) kennen opzijschuiven. Maar je mag het daar niet bij laten. Je moet voorkomen dat het beeld ophoudt bij de clichés en het bekende stereotype. Helaas blijft het daar in Factory Girl wel bij. Acteurs doen uiterst hun best en zetten goede prestaties neer, maar het geheel doet zeer gemaakt en eerder karikaturaal dan waarheidsgetrouw aan. Zelfs de stijl van de vele beeldbewerkingen is veel te nadrukkelijk, waardoor het lijkt alsof de regisseur ook hier niet verder komt dan het steeds voor de kijker herhalen dat het toen toch echt zwart-wit en anders was.
Ontdaan van alle gemiste kansen is het kijkje in The Factory van Andy Warhol nog wel de moeite waard. Het is bovendien niet onaardig dat de makers toch een eigenaardige draai aan het verhaal weten te geven door het uiteindelijke losraken en misschien ook het overlijden van Edie Sedgwick indirect aan haar relatie met de bloedeloze Andy Warhol toe te schrijven en niet aan die met haar latere vriend Bob Dylan. Als je het verhaal van Edie Sedgwick niet kent, dan is Factory Girl zeker aardig om te zien, maar eerlijk gezegd had hij direct naar dvd gekund.
