Body Of Lies glijdt voorbij als een glibberige aal op ijs. Ridley Scott serveert een netjes volgens recept gemaakte spionagethriller die redelijk stijlvol en aardig spannend is maar nooit meer dan degelijk entertainment wordt. Ondanks hun pretenties zeggen de makers weinig wezenlijks of interessants over internationale spionage en de Amerikaanse war on terror. Zolang de film duurt weet hij enigszins te vermaken, beklijven doet hij echter nooit. Alleen de steracteurs houden de aandacht écht vast. Dat is niet genoeg om te voorkomen dat Body Of Lies snel in de vergetelheid zal raken.
Memorabel valt de film niet te noemen. Het verhaal over een Amerikaanse geheim agent die denkt in een voetenbad te staan terwijl het water hem in werkelijkheid tot de nek staat, is al eerder beter uitgewerkt. Leonardo DiCaprio doet in deze hoofdrol zijn stinkende best en is een en al intensiteit zoals wel vaker de laatste jaren. Daar is niets mis mee, maar het is ook niet echt verrassend of fascinerend te noemen. Het zijplot met zijn vrouw, gespeeld door Carice van Houten, is terecht uit de film geknipt, wat de liefhebbers en nationalisten onder ons daar ook van mogen vinden. Die laatste groep zal misschien ook gepikeerd zijn door de bomaanslag op de Nieuwmarkt in Amsterdam die duidelijk niet in ons kikkerlandje is gefilmd.
Het niet-Nederlandse deel van de wereldwijde doelgroep van de film zal het worst wezen. Nederland doet er in Hollywood niet toe, en heeft dat nooit gedaan, getuige de vele talen die door de jaren heen in Hollywood voor Nederlands zijn doorgegaan. Ondanks dat Jason Bourne wel een zinnetje Nederlands praat in The Bourne Identity moet een Duits plein doorgaan voor Amsterdam in The Bourne Supremacy. Dat terzijde komt DiCaprios personage nooit helemaal tot leven. Een subplot met een nieuwe liefde in Jordanië helpt allerminst en als zijn spion op een gegeven moment in levensgevaar komt is dat interessant, maar niet enerverend of meeslepend.
Debet hieraan is vooral Ridley Scotts gladde, onopmerkelijke regie die meer lijkt op die van broer Tony, zonder diens vergezochte franjes, dan op het eerdere, betere werk van Ridley. Misschien wilde hij het simpel houden omwille van het idee dat er een oprecht statement mee wordt gemaakt, maar dat gebeurt nauwelijks. De meeste pogingen hiertoe verzanden in verplichte thrillerconventies. Het enige waar met succes commentaar op geleverd wordt, is het enorme verschil in leefwereld tussen degenen die de beslissingen nemen en degenen die ze in het veld moeten uitvoeren. Terwijl DiCaprio zich door de alledaagse realiteit (wat daar voor door moet gaan althans) van Amerikaanse spionage in het Midden-Oosten worstelt, speelt Russell Crowe gevaarlijke spelletjes met levens vanuit de Verenigde Staten.
Crowe staat haaks op DiCaprio: waar laatstgenoemde een serieuze, intense rol neerzet, heeft Crowe zichtbaar plezier als de CIA-topman die soms met behulp van live satellietbeelden de veldacties stuurt. Meestal doet hij dit terwijl hij zijn kinderen naar school brengt, de voetbalwedstrijden van zijn kleine dochtertje bijwoont of zijn zoon helpt met naar de wc gaan. Crowe kwam op verzoek van Scott dertig kilo aan voor de rol om de vadsige Hoffman vorm te geven en nog meer te benadrukken dat hij gevaarlijke, geheime operaties vanuit de luie stoel stuurt. Desondanks kan ook hij Body Of Lies niet van de vergetelijke middelmatigheid redden.
