Dit speelfilmdebuut van de in Argentinië opgegroeide maar in Europa volwassen geworden regisseur Santiago Otheguy bestaat net als zijn eigen leven uit een voortdurende tweestrijd. Dit is in de titel zeer goed weergegeven door een vrouwelijk lidwoord te koppelen aan een van oorsprong macho mannelijke jongensnaam met de betekenis leeuw. Otheguy, die zelf ook het scenario schreef, koppelt de jungleachtige omgeving van de Noord-Argentijnse Paraná-delta aan de introverte homofiele Álvaro.
De openingsscène is jawdropping: gebruikmakend van een breedbeeldcompositie komt een machtig rustiek uitziende rivier in beeld. Deze rustiek wordt voornamelijk opgewekt door het gebruik van zwart-witbeelden (het gemis aan kleur blijft de hele film aanwezig). Links in beeld verschijnt een gemotoriseerde boot genaamd El León. Aan het roer staat schipper El Turu. Hij brengt eilanders naar het vasteland en terug. Tegelijkertijd wordt Álvaro geïntroduceerd. Anders dan El Turu heeft hij een klein lekkend houten bootje dat van zijn vader is geweest. Allebei in hun eigen tempo komen ze aan bij de familie van een dode vriend. Of deze zelfmoord heeft gepleegd wordt door de aanwezigen betwist. Wie deze dode jongen is en wat hij voor Álvaro en El Turu betekent, blijft een mysterie. Deze onduidelijkheid wordt versterkt door het ontbreken van een heldere introductie, midden en slot.
Álvaro slijt zijn dagen door een soort van riet te oogsten samen met Iribarren, een oude man die voor hem als een vader is. In zijn vrije tijd gaat hij er met zijn bootje op uit om in zijn eentje te vissen of de gerepareerde bibliotheekboeken in te ruilen voor een stapeltje nieuwe. Een dergelijke afzondering in een Latino machocultuur is volgens El Turu de graadmeter of iemand al dan niet homofiel is en heeft voor Álvaro een onvermijdelijke maar eveneens (hoe vreemd het ook moge klinken) sensuele verkrachting tot gevolg.
Het onderwerp homofilie met in het verlengde onbegrip van de omgeving is niet nieuw en vormt een minpunt van de film. Niet omdat nieuwheid of originaliteit an sich de graadmeter is voor succes, maar in het enorme aanbod van dit thema vereist het wél een twist om de aandacht vast te kunnen houden. Natuurlijk gaat de film niet enkel over homofilie, El Turu blijkt eveneens een hekel aan buitenlanders te hebben die hun jungle wegkappen.
Otheguy vertelt op een traditionele manier hoe onbegrip voor een andere geaardheid of identiteit aan beide kanten vervreemding opwekt met mogelijk de dood tot gevolg. Doordat hij in afwezigheid van een onderhoudend scenario een poëtische stijl creëert die beeldschoon is door de vele breedbeeldcomposities van de woeste natuur, het zwart-wit kleurgebruik en de onverwachte point-of-viewshots, lijkt het succes van de film hoofdzakelijk gelegen in zijn capaciteiten als regisseur.
