Als regisseur lijkt George Clooney niet veel op te hebben met het heden. Zijn eerste film, Confessions of a Dangerous Mind, speelde zich af in de jaren zestig en zeventig, voor Good Night, and Good Luck ging hij terug naar de tijd van McCarthy, en nu, met Leatherheads, gaat hij nog een stapje terug in de tijd, naar het interbellum. Naar 1925 om precies te zijn, de tijd dat het professionele football van een bijeengeraapt zooitje in een industrie veranderde. Clooney probeert vooral ook terug te gaan naar een genre dat iets later, in de jaren dertig en veertig, zijn hoogtijdagen beleefde: de screwballkomedie.
George Clooney zelf speelt Dodge Connelly, een al wat oudere speler die voor de Duluth Bulldogs speelt. Als zijn club evenals vele andere failliet gaat en hij geen baan kan vinden, besluit hij het professionele football nieuw leven in te blazen. Zijn plan is om Carter Rutherford, een oorlogsheld die veel succes boekt bij het veel populairdere college football, over te halen bij de Bulldogs te komen spelen. Het werkt, beter zelfs dan Dodge had voorzien, maar de ambitieuze journaliste Lexie Littleton gooit roet in het eten. Zij probeert erachter te komen of Carter inderdaad wel zon held is en ze weet zijn vertrouwen - en misschien nog wel iets meer - te winnen. Dat Dodge haar tegelijkertijd ook probeert te verleiden zorgt voor de nodige complicaties.
Clooney liet in O Brother Where Art Thou al zijn beste Clark Gable zien en in Intolerable Cruelty viel te zien hoezeer hij zich thuis voelt in het screwballgenre. Hij is ook hier prima op zijn plek en maakt van Dodge een onweerstaanbare zwendelaar, voor wie football het leukst is als je flink vals speelt. Renée Zellweger doet als Lexie ook haar best en mag allerlei prachtige rode pakjes dragen terwijl ze gevatte oneliners aflevert. Clooney weet alle details uit de periode mooi te vangen: de kostuums en de kapsels kloppen, er wordt whisky gedronken in een speakeasy en er zit zelfs een kleine hommage aan de Keystone Cops in. Toch wil de film niet zo bruisen als de screwballkomedies van weleer, misschien omdat er meer tijd wordt besteed aan nostalgie en terugkijken dan aan de cohesie en vlotheid van de film zelf.
Al met al is Leatherheads een goed gemaakte en best vermakelijke film die helaas niet weet te tippen aan de klasse en de humor van de klassiekers van weleer. Gelukkig heeft Clooney die ambitie ook duidelijk niet en neemt de film zichzelf niet al te serieus. Het is een liefdesbrief aan een vergaan genre, met onderweg wat goede grappen en leuke momenten. Wie nog nooit It Happened One Night, His Girl Friday, The Lady Eve of een van de andere fantastische screwballfilms uit de jaren dertig heeft gezien, moet die zeker eens gaan bekijken om te zien hoe het écht moet. Leatherheads is voor onze tijd een weliswaar weinig memorabel, maar toch aardig substituut.
