Het Franse Peur(s) du Noir (op het Internationale Film Festival Rotterdam Fear(s) of the Dark) is in wezen een verzameling van zes korte zwart-wit animatiefilms met elk een geheel eigen stijl. Elk van deze doet iets met het concept angst, de één minder letterlijk dan de ander. Ze zijn zo aan elkaar gemonteerd dat het geheel redelijk overkomt als één film, wat vooral komt doordat twee van de zes filmpjes opgesplitst zijn en telkens terug komen. Toch wordt Peur(s) du Noir nooit meer dan de som der delen, en niet alle delen zijn even sterk.
Van die twee door de film heen lopende kortfilms is één goed, maar de ander niet. Blutch (Christian Hincker) levert een sterk stukje Gotisch aandoende animatie, over een altijd gemeen grijnzende edelman die telkens als hij terugkeert weer één van zijn bloeddorstige honden loslaat op onschuldige mensen die zich niet kunnen verweren tegen hun aanvaller. Daarentegen is het steeds terugkerende segment van Pierre du Scullio, bestaande uit abstracte beelden die voorzien zijn van een stem die allerlei ingewikkelde vragen stelt, minder interessant. Het past met al zijn pretenties niet goed binnen de rest van de films.
Het hoogtepunt van de film is ongetwijfeld het laatste gedeelte, van Richard McGuire. Een prachtig doch simpel spel met licht en donker maakt het verder niet zo bijzondere verhaaltje van een man die rust zoekt in een oud huis maar in het donker op onheilspellende zaken stuit nog best spannend. Maar het is vooral de vorm, het spel met schaduwen en met wat je wel en niet kunt zien, die dit stuk zo fascinerend maakt.
Het segment van Italiaans striptekenaar Lorenzo Mattotti en Jerry Kramski is ook mooi geanimeerd. Het is een soort van sinister sprookje waarin een man over zijn jeugd vertelt waarin een aantal mensen in een naburig moeras verdween en men op zoek ging naar de verantwoordelijke. Het gedeelte van stripauteur Charles Burns is lang niet zo mooi geanimeerd, maar heeft wel een geinig verhaal over een onzekere jongeman die van jongs af aan geobsedeerd is door insecten en daar een hoge prijs voor betaalt als hij eindelijk een meisje ontmoet dat hem wel ziet zitten.
Het filmpje van grafisch ontwerpster Marie Caillou, geschreven door journalist Romain Slocombe, stelt zowel qua animatie als verhaal teleur. De simpele stijl is niet meer dan dat: simpel, gewoontjes. De nachtmerries van de elfjarige Sumako steunen erg veel op Japanse animatieconventies en geestenmythes zonder die op een bijzondere, interessante of leuke manier te gebruiken.
Peur(s) du Noir is vooral besteed aan fans van animatiefilms, anderen zullen slecht uit de voeten kunnen met uiteenlopende animatiestijlen en snel afhaken. Bij een dergelijke verzameling filmpjes die gepresenteerd worden als één is het verschil in kwaliteit tussen de individuele kortfilms vaak toch een probleem, en Peur(s) du Noir vormt daarop helaas geen uitzondering, hoewel er geen echt slechte stukken in zitten. Opvallend is dat deze film over angst zelden eng wordt.
