Films waarin haast niets gebeurt: je moet ervan houden. Hsiao-hsien Hou maakt ze al jaren, met veel bewondering van de critici tot gevolg. Nu heeft hij voor het eerst een film gemaakt die zich geheel in het westen afspeelt, in Parijs om precies te zijn, al zijn de Chinese invloeden onmiskenbaar. Het leidt tot prachtige beelden van de daken van Parijs, maar helemaal thuis lijkt de regisseur zich toch niet te voelen.
De film is geïnspireerd op de Franse korte film Le Ballon Rouge van Albert Lamorisse, die kort geleden weer tijdelijk in de bioscoop werd uitgebracht. In die film sluit een jongetje vriendschap met een grote rode ballon. Ook hier opent de film met een jongetje en een rode ballon die samen door Parijs dwalen. Helaas verdwijnt de ballon al snel uit beeld en volgen we in plaats daarvan het jongetje, zijn moeder (een geblondeerde Juliette Binoche) en zijn nieuwe oppas Song, een Chinese filmstudente.
Helaas, want zo interessant is het dagelijkse leven in dit huishouden niet. En dat is jammer, want er had meer ingezeten. Zo is Suzanne, het personage van Binoche, een vrouw die poppenspel van stemmen voorziet. De scènes waarin ze aan het repeteren is, zijn fascinerend, maar buiten deze scènes weet ze haar personage, een neurotische chaoot, niet echt diepte te geven. De - grotendeels geïmproviseerde - dialogen komen amper boven de platitudes uit. Bovendien wordt er heel veel tijd besteed aan een uiterst banaal conflict met de onderburen. De scènes tussen Song en Simon hebben wel een zekere rust, maar het is wel heel erg veel van hetzelfde.
Je gaat de ballon er zelfs door missen. Als hij middenin de film even door een dakraam wordt gezien, verlang je terug naar de lyriek en luchtigheid die de eerste scène leek te beloven en wil je liever op avontuur gaan met de ballon dan in het krappe, rommelige appartementje van Suzanne blijven. Als je aan het einde eindelijk met de ballon mee mag vliegen over de daken van Parijs voelt dat als een bevrijding.
De film werd gesponsord door het Musée dOrsay waar zich als tegenprestatie ook een scène moest afspelen. Dat gebeurt als Simon met zijn schoolklas het museum bezoekt. Ze kijken naar een schilderij. Het is Le Ballon van Félix Vallotton waarop een jongetje en een bal te zien zijn, een rode uiteraard. Het is een simpele scène, maar mede door de prachtige locatie heeft de scène een helderheid en een gevoel van mogelijkheid, van magie. Iets wat de rest van deze rommelige film helaas niet weet te evenaren.
Films waarin niets gebeurt: je moet ervan houden. Maar zelfs voor de mensen die niets liever zien, is hier niet heel veel te vinden, op een paar geïnspireerde scènes en een aantal prachtige shots na.
